‘Zullen we even bij Jans en Geesje aan?’, stelt Wim voor. We komen terug van het huisje van Mark en hebben net een aantal zakken met kleding afgeleverd bij het Leger des Heils. Kleding die ons zo bekend voorkomt en ons zo lief is. Z’n nette pak, hééél veel overhemden truien vesten T-shirts, sportkleding. Ik heb alles in mijn handen gehad.
‘Ik denk dat ik eerst heel erg hard moet huilen’, zeg ik tegen Wim. ‘Doe maar…’, zegt Wim. Voor hem is het net zo moeilijk. Alles wegdoen waar dierbare herinneringen aan zijn. Stiekem bewaar ik toch de badjas. Ook de spullen van Drenthina houden we even apart. Dit was de eerste opruimochtend. Morgen gaan we de keuken verder doen. Daar zullen dingen bij zijn die we bewaren voor straks als Robin op kamers gaat.
‘Het eet geen brood’, placht oom Paul vroeger te zeggen wanneer ze opruimden en er toch weer dekens, kussens en dergelijke naar de zolder gingen voor je weet maar nooit. Toen uiteindelijk tante Catrien naar haar bejaardenwoninkje verhuisde hebben wij nog dekens en kussens gekregen en daar waren we toch blij mee.
Wanneer we thuis komen met de restanten hangt er een tasje aan het hek met een schattige bloempot met plantjes, waaronder vergeetmijnietjes. Wie zou dat geweest kunnen zijn? ‘Susan’, denkt Wim. Ik denk eerder aan een van de dames van Passage. Zo blijven we gissen terwijl we samen bij de wei koffie drinken en de drieling lammetjes in het rond zien dartelen.
‘Wat een mooi plekje hebben jullie hier’, zegt de vriendin van Janneke die bij haar op bezoek is. Ja dat is het en daar genieten we van….
