Ik loop naar de keuken en als ik daar aankom weet ik niet meer wat ik daar wilde. Wim zit nog achter de krant en helpt me op weg: ‘Een appel, brood…. iets anders te eten?’ Of wil ik gewoon een kop koffie pakken.
Ineens weet ik het weer. Ik wil het aardige mokje zoeken dat ik gisteren van Dea kreeg met de opwekkende tekst: ‘Vergeet de mooie dagen niet’. Zelf heeft ze er veel aan als ze aan haar momenten van geluk met Dick denkt. Maar waar is het leuke mokje gebleven. Ik zoek en zoek, in de kast, aan het mokkenrek… Dan zegt Wim:’Ooo ik heb mijn gebit er in gelegd vannacht. Paste precies’.
Nou dat gaat niet meer gebeuren. Ik spoel het om en de eerste kop koffie gaat er in.
De eerste twee weken zonder Mark om ons heen zijn voorbij. Nog steeds is er de verbazing, ontzetting over wat er de afgelopen jaren allemaal gebeurd is. Het wordt ons steeds duidelijker dat de depressie die telkens toesloeg te zwaar werd om te dragen. Zijn omgeving zag meestal de spontane opgeruimde sportieve Mark, maar van binnen was er de hunkering om warmte, liefde en erkenning. Hij kreeg die genoeg maar voelde het niet meer. Depressie is een akelige ziekte die je niet aan de buitenkant kunt zien, 24 uur per dag depressief is niet niks.
We gaan verder en de rest van ons leven zullen we de herinnering aan de warme persoonlijkheid van onze spontane Mark dicht bij ons houden.
Er zal binnenkort veel afgerond en opgeruimd moeten worden en Gerhard is hierbij onze grote steun.
Wat zijn er veel lieve mensen om ons heen, de warme deken, om met Rick te spreken. Gisteren was vriendin Dea dus bij ons, vanmorgen tuinhulp Gerald en vanmiddag komt Ria met haar spinnewiel en gaan we weer aan de slag…. of niet. We zien wel hoe het een en ander loopt. Het helpt allemaal en we hopen toch straks ons leven zelf weer op te kunnen pakken.
