Douwe Elias

Op 30 juni was onze galeriedag gepland. Ellen Kroeze organiseert dat ieder jaar voor haar cursisten. Franeker en Harlingen staan op het programma. Om 10 voor 11 staan we bij Douwe Elias voor de deur, waar een schamel briefje is opgeplakt: Probeer om kwart over 11 weer terug te zijn. Helemaal niet erg…..we hadden net een gezellig caféetje ontdekt aan de overkant.
Maar dan zijn we er helemaal klaar voor! Douwe kwam net uit de kerk vanwege een begrafenis en moest even omschakelen. Dan is hij er helemaal voor ons. Hij vertelde over zijn jeugd. Zijn vader werkte op een BLO-school, had ook aanleg voor kunst. Veel van deze kinderen heeft hij geschilderd, sommigen ontroerend mooi.
Hij ging naar de Minerva acadamie in Groningen, waar hij echt het vak geleerd heeft. Hij schildert realistisch met een losse toets. Hij mocht na die academietijd gebruik maken van de B.K.R. regeling, hetgeen hem gelegenheid gaf om volledig door te gaan met schilderen. Je kreeg dan geld voor verf en doeken en later kochten ze weer werk van je. Op de academie werd onder elkaar steeds gezegd, dat je een vriendin moest zien te krijgen met een baan. Dan had je in elk geval brood op de plank.
Dat lukte hem wonderwel. Zijn vriendin werd zijn vrouw en op veel doeken in zijn galerie is ze te zien als een mooie rossige schone. Later mochten we mee, naar zijn “pakhuis/ woning/atelier” en zagen daar zijn vrouw, nu grijs, maar nog steeds dezelfde. Hij heeft ontroerend veel van zichzelf laten zien. Zijn woonkamer/ atelier was op de 3e verdieping en we moesten allemaal door een opengeklapt luik voor we zijn werkplek met mooie lichtval èn uitzicht konden bewonderen.We hebben letterlijk en figuurlijk in de keuken van een groot schilder mogen kijken.
Later terug in zijn galerie vertelde hij over zijn werk nu. Hij had ”de Majesteit” mogen schilderen in opdracht van de Provincie Friesland voor het Provinciehuis in Leeuwarden. De avond voor hij op Huis ten Bosch verwacht werd, had haar hofdame nog gebeld. De majesteit vroeg of ze iets opens of geslotens aan moest doen. En toen hij er al was en zat te wachten kwam de hofdame met 5 japonnen aanzetten om uit te kiezen….. Toch ook een gewone vrouw….”k Weet niet wat ik aan moet doen…..
Ook bewonderden we een enorm doek waar hij met 2 andere kunstenaars aan gewerkt heeft. Daar had hij een grapje mee uitgehaald. Hij had op zijn deel, het bovenste, een surveillerende helicopter geschilderd met de naam Anita er op. Anita is een collega die met argusogen zijn werk en opdrachten in de gaten houdt. Nu is hij bezig met een doek van wel 6×3 m, waar hij een beroemde winkelstraat in Den Haag op vastlegt. Een opdracht van 25000 euro.
Het was een geweldig begin van de dag! We waren er allemaal vol van en we denken over een manier waarop we iets terug kunnen doen!