Gelukkig is hier altijd wat te doen. Is het geen brandnetels trekken dan wel moet er nog gesnoeid worden. Onze tuinhulp Gerald kwam een handje helpen. Terwijl ik met Henriette bij de wei zat te genieten van ons uitzicht op de lammeren begon Gerald de verschillende struiken te fatsoeneren. Hij deed dat zo dat er ook nog perspectief in aangebracht werd, zodat je aandacht vanuit huis nog meer naar de wei getrokken werd. Wim was even naar de markt en kwam thuis met een lekkerbekje en kibbelingen, ook nooit weg. Vanmiddag deed ik met Susan ons vaste rondje door het Goed dat altijd eindigt in het café waar we samen de week doornemen, lief en leed dat snap je…
En terwijl ik vanavond opnieuw naar de drieling in de wei keek vond ik er twee wat verpieteren vergeleken met de eenling van de Scottish Blackface. Ik zag ze ook niet een keer drinken. Daarvoor heb je Rob en het leek me verstandig om hem in elk geval even te waarschuwen. Hij kwam en het bleek dat de flinke ram één speen tot zijn beschikking kreeg en het andere rammetje en het ooitje de andere speen moesten delen. Rob heeft er één meegenomen om aan de fles te wennen zonder geblaat van moeder ooi in de buurt. Zondag komt hij deze kant op en mag hij een paar dagen in het nest naast de open haard in de keuken voor hij naar de schuur gaat. En zo is iedere dag weer anders hier. Het fleslammerenseizoen is begonnen…
