Hetty Site

En weer…

Gisteren hebben we de sleutels van Marks huisje weggebracht naar woningbouwvereniging Domesta. Op het sleutelbriefje dat we hadden stonden een heel stel sleutels maar wij hadden wel het dubbele aantal. Geen idee waar die allemaal voor waren. We hebben het hele handeltje ingeleverd. De vloerbedekking hebben we laten liggen. Soms vinden nieuwe bewoners het gemakkelijk wanneer er wat op de grond ligt en eigenlijk was die vloerbedekking nog best mooi. Het was van een goede kwaliteit, maar ja er is wel bijna 2 jaar met een hond op geleefd.Wij gaan er in elk geval niets meer aan doen.
Iedere keer wanneer we weer iets afsluiten wat met Mark te maken heeft kost het emotie en zo zal het nog wel even doorgaan. De steigerplanken die hij vorig jaar had gekocht met de bedoeling er banken en tafels van te maken, zijn naar buurman Alle. Hij wilde ze alleen hebben als hij voor mij iets mocht maken. Een extra tuinbank zou mooi zijn. Gisteren kwam buurman Jans met zijn tractor en aanhanger de planken ophalen. Samen met Alle laadden ze de planken op en daar ging het richting Bargerweg en hebben ze de planken op zolder op de deel gelegd. Jans kan er ook nog een paar van gebruiken.
Vanmiddag kwam eerst de uitvaartverzorger aan om te horen hoe wij hun zorg ervaren hebben. Daarna kwamen de buurjongens en ook onze huisarts nog eens kijken hoe het met ons is en of ze nog iets voor ons kon betekenen. Tja… luisteren kan ze. Ieder van ons beleeft dit drama weer anders. En dat mag. Een goede vriend die ook een zoon verloor 30 jaar geleden wenste ons veel sterkte om in de rest van ons leven er mee om te kunnen gaan. En zo is het. Dit dragen we nu altijd met ons mee: onze lieve spontane jongste zoon die we niet meer zullen zien maar die met liefde op ons neer kijkt.

En weer…

En weer….Badenhard. Hier lopen we boven Badenhard langs het land van boer Steeg op weg naar het bos met de Hohe Stein en de frambozen en de plek bij de grote beuk waar het Waldfest wordt gehouden. Het is hier 1979, nog eens een zomervakantie in de hut van Laborenz. Kleine Laska mocht dit keer mee, ideale plek voor een hond. Tja… als je Gerhard mist? Die maakt deze foto! Zijn stok heb ik even onder mijn hoede want die jongens van ons waren altijd bezig met stokken;)Toen we nog in de Jan Voermanstraat woonden lagen er wanneer Wim thuiskwam van zijn werk bij Stork altijd stokken voor de deur. Die liet hij altijd terugbrengen naar het bos. Elke dag opnieuw. De aanhouder wint zou je zeggen, maar toch… ze waren wel hardleers wat betreft stokken.