November 2016.
Voor het eerst in vijf weken tijd zijn we weer eens op een zaterdag Emmen in gegaan. We hadden wat boodschappen te doen in het centrum en we streken even later neer bij ons favoriete restaurantje van de laatste tijd: de Heeren de Wit. Terwijl we bij het tuincentrum al waren aangesproken door een lieve kennis was de confrontatie bij de Heeren de Wit toch wat vervelender. Tja… je bent nog wat gevoelig. Een oud collega van Wim uit zijn Holvrieka tijd kwam bij ons buurten en vroeg naar Mark. Hij had de advertentie in de krant gezien. ‘Ja dat is onze zoon’, zei Wim. Daarna wilde hij toch even het naadje van de kous weten en voegde er meteen aan toe dat zijn vrouw ook vorig jaar overleden was. Zo werden we vandaag weer eens op de feiten gedrukt. Tja.. we kunnen het niet anders maken.
Aan het eind van de middag bracht Annelies namens de kerk een paasgroet in de vorm van een bos bloemen met een opbeurend kaartje. Bij de koffie deelden we onze zorgen. Ieder heeft zo zijn eigen leed te verwerken.
‘Waar is die stilteplek precies’, vroeg Rick me vanavond. Ik legde het hem uit en voegde er aan toe dat we er beiden al geweest waren en dat we dat samen met hem nog wel eens zouden gaan doen. ’Als dat maar geen bloemenzee wordt daar’, had buurman Jans gezegd. Nee Rick, het wordt geen bloemenzee, maar wel een plek met herinneringen. Mooie en minder mooie, maar we willen de mooie voorrang geven.
