‘Ik heb de radio niet eheurd’, zei ik die morgen toen het ineens kwart voor negen bleek. Die radio van ons aan het Schoolpad sprong altijd aan tegen acht uur. Wel gebeurd dus. Ik was dan ook ver weg. Ken je dat? Was ik al een paar keer wakker geweest, zelfs nog om kwart voor zeven, en toen kwam ik opnieuw in een slaap waarin veel te beleven was. Ik tenminste wel. Ik liep te zwerven door een groot betonnen gebouw, veel trappen, zelfs een soort gladde baan naar boven die te steil bleek. Dan maar weer terug. Ik had uit een bak met dassen en kleding een omslagdoek gevonden, leek eerst niks maar later, in het licht, zag ik dat het een mooie kersenrode kleur had, het enige rood dat ik goed kan hebben. Af en toe kwam ik iemand tegen, maar niemand vroeg me wat. Ik had zelfs een bos sleutels bij me die ik overal uitprobeerde. Soms kwam ik bij een ruimte waar veel mensen zaten te vergaderen, zo leek het. Ze liepen langs me heen toen ze naar buiten kwamen. Niemand zei wat tegen me. Ik had het uit willen schreeuwen: ’Zien jullie dan niet dat ik een kind kwijt ben?’ Maar ik deed het niet. Ik bleef verder gaan met de sleutelbos en paste hem nog maar eens op een buitendeur. En toen hoorde ik ineens Wim zeggen:’Zö-w der maor es uut gaon’.
Dat bleek een goed idee, ik kwam weer bij m’n positieven.
Zo droomde ik dat 7 jaar geleden. Toen dacht ik nog dat wat ons overkomen was niet erger kon. Maar we hadden elkaar nog. Samen konden we verder…..in goede en minder goede tijden…