Hebben jullie dat ook? Denk je te weten wie je bedoelt, ziet het gezicht voor je… maar de naam wil je niet te binnen schieten. En het gekke is wanneer ik Wim vroeg hoe die persoon heette… kreeg hij ook een black out… Soms duurde het uren voor je de naam weer boven water haalde. Ik noem het meestal het goede laatje. Maar zo kun je ook in de haast andere dingen vergeten. Ik dacht aan die keer met de schilder tas. Wil je de deur uitgaan, pak je de tas, kijk of de portemonnee er in zit… want wat is een mens zonder een portemonnee. Zit die laatste er niet in! Ken je dat? Dan is het piekeren waar je hem het laatst gebruikt hebt of in elk geval gezien. Ik wist dat ik hem pas nog gezien had, maar waar was dat ook al weer. In elk geval had ik geen boodschappen na die tijd gedaan.
En dan ineens… een flits… toen wist ik het weer. Ik had N.B. net de tas met verfpotten en kwasten doekjes en voorbeelden naar mijn keetje gebracht. Daar zat ie in want wanneer ik naar de schildermorgen ging wilde ik niet twee tassen mee moeten slepen en deed ik altijd de portemonnee bij de verftas in.
Die keer was Dineke er en samen gingen we gauw even de lammeren de fles geven en dan liepen we toch langs het keetje en zou ik die portemonnee wel pakken. Daarna gingen we even onze blik verruimen bij onze gezamenlijke liefde Het Goed.
Erg leuk bijgepraat al kijkend langs de boeken, de kopjes, potjes en vaasjes in allerlei kleuren en natuurlijk in het café bij een kop thee. Met de belofte dat ik gauw haar een tegenbezoek zou gaan brengen in Coevorden ging Dineke weer.
Aan het begin van de avond was het weer lammerentijd. Ik wilde de melk aanmaken en zag de flesjes niet. Waar kon ik die nou weer gelaten hebben. Waar had ik gelopen met die flesjes na de voeding. Ineens wist ik het weer. Naar het keetje voor die portemonnee. Ja hoor…nog maar eens op en neer.
Ja,… opa Bijenhof… ik weet het: Wie zijn hoofd niet gebruikt moet zijn benen gebruiken. Een wijze spreuk…
Foto: Het schilderskeetje nu. Ik vertelde Johnny het verhaal over koningin Wilhelmina die in de bossen van het Loo ook haar keetje had om te schilderen. Daarom is ie nu in alle glorie hersteld met naambord en al. En rijden ze er af en toe mee in een optocht of worden en gehaktballen uit verkocht. We hebben nog mogen proeven…