Ik zie haar nog zitten met haar blauwgrijze ogen en haar mooie crème vestje met borduursel, al mijn woorden indrinkend en ook dat andere heel tengere meisje die ook toen al haar mondje kon roeren. Ik spreek over heel wat jaren geleden. Mijn allereerste klas met 43 kinderen was aan mij toevertrouwd. Ik had alleen twee weken invallen in de Wildenborch achter de rug en nu zou het echte leven als juf beginnen. Het was een enorme school, die van Heemstraschool in Hattem. Daarom begon er ieder half jaar een nieuwe eerste klas en schoof de rest gewoon op. De kinderen waren 7 jaar en ik 19. Dus reken maar uit…
Toen kwam die bijzondere dag, de twee meisjes van toen kwamen een dagje naar Emmen om mij op te zoeken en bij te praten. Wim had bij gebrek aan ballonnen de vlag aan de weg gezet en dat kwam goed van pas. Het blijft lastig om ons veilig te vinden als je voor het eerst komt. Het werd een geweldig weerzien en wat hadden we veel herinneringen aan die eerste klas van toen. Over Pinkeltje en de kikkervisjes die ze met gevaar voor eigen leven gevangen hadden, over de watersalamander die Johnny had meegebracht en die ik er zo bij in gedaan had. Aan het eind van de middag waren alle kikkervisjes weg. Ik schijn iets gezegd te hebben over kraanwater wat niet goed voor ze zou zijn geweest, maar ik weet nu wel zeker dat die salamander ze verorberd heeft.
Maar behalve al die herinneringen werden ook onze levens onder de loep genomen en ik ben ook trots op die beide meiden die zich zo goed door het leven geslagen hebben en zulke mooie vrouwen geworden zijn, met beide benen op de grond. Wim legde die middag eer in met z’n favoriete mosterdsoepje en na het eten maakten we met Jack Russell Jesse en onze Tessa de wandeling door ons bos. Het is wel geen Molecaten maar toch mooi in alle jaargetijden.
Het was een bijzondere dag waar ik nog vaak aan terugdenk, zoals nu…
Bedankt meiden!
