‘An een bloempot heb ik later genog’, zei de nog heel jonge Wim vroeger tegen zijn moeder toen hij haar met de groentetuin moest helpen. Vader was al ziek en de oorspronkelijke tuin aan de Dorpsweg was enorm, een lange lap grond die gelukkig voor Wim later bijgehouden werd door opa Barink, vader van een kostganger die vroeger boer was geweest in de Achterhoek en nu bij zijn kinderen in Hattem woonde. Iedereen blij.
Nee, de tuin was niet echt Wim zijn ding. We begonnen dan ook bescheiden met de gedeelde tuin van juffr. Van de Meulen en later een kleine tuin in Aalten. Het flinke balkon in Hengelo was fantastisch, maar eenmaal aan de Marnixstraat kreeg Wim toch de smaak te pakken en hebben we de voortuin opnieuw ingericht, net als later de flinke tuin aan de Kuifmees in Emmen. Dat we nog weer later een stuk grond zouden krijgen van meer dan 8000 m² wist hij nog niet, maar zelfs na 29 jaar op die fantastische plek hoorde ik hem niet klagen. Met de dieren om hem heen ging het net zo. Vroeger hadden ze op hun bovenhuis en aan de Dorpsweg nog zelfs geen goudvis, maar in de loop der tijd begon hij te beseffen dat een hond en zelfs een kat zijn leuke kanten heeft. Terwijl hij aan de Kuifmees alle vreemde katten uit de tuin met vaste hand verwijderde hebben we aan het Schoolpad er steeds minstens twee gehad. Ook een hond om ons heen kon Wim steeds meer waarderen. Met Scott, Kim en Tessa hebben we zelfs in de loop der jaren vier keer een nestje om ons heen op zien groeien. Wim maakte met liefde het nest naast de open haard klaar en later een buitenren voor het kleine spul. De laatste was Storm die heel slim zijn aandacht eerlijk tussen ons beiden verdeelde. En toen ik ze eens zo tevreden samen op één bank zag zitten, wist ik het zeker: Een mens is nooit te oud om te … veranderen…