Ik was niet snel genoeg om toen mijn cameraatje te pakken, maar deze foto is van een paar jaar geleden in het voorjaar. Jazeker, nog aan het Schoolpad.
Nou nou… dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Meneer de grote visser kwam langs vliegen. Soms ging hij langs de oever van de vijver staan staren naar de vissen. Welke zal ik nu eens nemen zag je hem denken. Och… een visje meer of minder maakt niet zoveel uit. We waren gestopt met het spannen van draden over de vijver. De hoeveelheid vissen was toen enorm geworden. Ook het net om de eikenbladeren op te vangen is allang opgeruimd. Maar die keer… ik wist niet wat ik zag. Meneertje staat bovenop het voederhuisje van de vogels. Vandaar had hij een goed overzicht op de vijverbewoners. Die zaten echter nog diep, ze werden ook nog niet gevoerd. Ik weet niet meer of ik een onverwachte beweging maakte of dat hij zomaar eieren voor zijn geld koos, maar de blauwe reiger vloog ineens sierlijk klapwiekend weg….. naar het kanaal verderop waarschijnlijk. Misschien had hij daar meer geluk.
Soms kreeg hij het voor elkaar… met geduld… dat wel. Van achter het grote achterraam zat ik stil te kijken. Dan begon de jacht al op het land van de boer, daar bleef hij een paar minuten doodstil staan, kwam dan dichterbij en stond opnieuw een paar minuten doodstil. De volgende stap was naar de heg en opnieuw… Dan eindelijk een vlucht naar de rand van de vijver. Net als ik dacht dat hij wel vastgevroren moest zijn vloog hij onverwacht met een zwaai over de vijver, pikte al vliegend zijn prooi… en weg was ie… Die keer was het geen goudvisje maar de koi karper…