Er was altijd wat te zien wanneer je bij het achterraam bij het Schoolpad zat. Dat komt ervan als je er een snoeppaleis voor de vogels van maakt. Terwijl ik nog wat na zat te genieten van de actie van de grote visser en hem zie zitten verder op het land zie ik vanuit mijn linker ooghoek een andere rover voorbij schieten. ‘Den is kleiner as een buizerd’, zei ik tegen Wim. ‘Wat is het?’ De vogel zet zich neer op dezelfde stronk waar nog geen 10 minuten ervoor de reiger doodstil stond te staren. Deze staarde niks. Er staat vlakbij aan de rand van de vijver een grote blad-houdende struik die het speelplein van de mussen is. Ik voerde ze uitbundig door vetbolletjes op te hangen en de voederhuisjes bij te vullen en na het snoepen schieten die al spelend de hulst in. Ik kon nog net een keer klikken met mijn cameraatje voor de sperwer in een flits ook die hulst indook. Even bewoog alles in de struik en toen werd het stil… heel stil. De sperwer was weg en de mussen moesten eerst van de schrik bijkomen.
Met natuurlijke vijanden is trouwens te leven. Onze kippen trekken steeds half lopend, half vliegend een sprintje als ze van de ene groep struiken naar de andere verhuizen.