Gewoon een gezellig plaatje bij de Boskamp,tante Jantje in het midden. Ik denk dat het meisje bij het paard met dat petje op Björke is. Ik weet niet meer hoe Cor er uitzag, maar deze man kon het wel eens zijn.
Volgens Diny die hier vandaag met Ben was lijkt hij meer op Dolf Bruger, de man van Jozien.
Mooi dat er een rectificatie kwam van Erna Bloemendaal. En die kan het weten want ze woonde vroeger op "Top", vlakbij de Boskamp. Bedankt Erna.
Dag Hetty,
De man die op deze foto staat te filmen is Hans Würtzner. Hij en z’n vrouw Suze hebben het "Ei",een kippenhok als zomerhuisje, gebouwd bij de Boschheuvel.
Op de foto staan ook hun beide zonen Hanno en Ivo. Achteraan met pet zou Janet Kamphuis wel eens kunnen zijn en het meisje vooraan bij Tante Jantje lijkt Bea Gotink, ook een nichtje van tante Jantje.
Als tante Jantje hier komt zal ik het nog eens vragen.
Gr. Erna
,[i]Eén van de vele vrienden van de familie Eggink op de Boskamp was de fam. Jekel. Elke zomer en vaak ook tussendoor waren ze op de Boskamp te vinden. Cor en Jos, de ouders, en Björke en Pammie, de beide dochters. Björke was van mijn leeftijd en Pammie wat jonger. Ik vroeg laatst aan Joop hoe deze familie toch in Barchem gekomen was? Joop wist het! Cor Jekel had in de oorlog een belangrijke rol in het verzet gespeeld en na die oorlog is hij na gaan zoeken waar de Joodse kinderen, die ondergedoken hadden gezeten, in de oorlog opgevangen waren. En zo kwamen ze bij Johan Eggink en Berendina Jansen op de Boskamp. Het klikte tussen de beide gezinnen. En zo is het gekomen. Björke en Pammie hielpen graag mee op de boerderij. Cor maakte ooit een film van een familiebijeenkomst, ik denk dat opoe en opa toen 50 jaar getrouwd waren. En Jos en tante Jantje konden het erg goed met elkaar overweg.
Ook Han Troost- je weet wel van die radioonderdelen- heeft wat vakanties meegeholpen en zo kwam het dat Björke en Han het samen zo goed konden vinden. Ze zijn getrouwd, naar Canada vertrokken waar Han als veearts aan de slag ging, maar later zijn ze toch naar Nieuw Zeeland geëmigreerd.- zie het stukje van Loes Wolf in het gastenboek-
Deze brief schreef opa naar Cor en Jos toen de jongelui nog niet zo lang in Canada zaten.-1966.[/i]
Lieve vrienden,
Ik had voormiddag al plan jullie te schrijven en nu kregen we juist een brief van uw kinderen. Even geleden had ik hun ook al geschreven en zo blijven we met elkaar in contact. Björke had zelf geschreven.
Ja het was dan bij hun echt winter, maar binnenshuis was het lekker. Jan vertelde straks nog dat ze daar allemaal centrale verwarming hebben en Han vond het met die kou dat het beter was dat zij maar thuis bleef. Ze klaagt helemaal niet. Ze constateert alleen maar het een en ander. De taal was nog niet zo gemakkelijk, ze praten zo rad. En slikken nogal wat in. Och, dat was bij Herman ook zo. Als ze willen zeggen: Je begrijpt het wel, dan maken ze zich er af met te zeggen: je no. Zo zal het in Canada ook wel gaan. Het waren allemaal wel aardige mensen.
En met Han had ze het goed. Dat wist ik vooraf al wel, we hebben alle kans gehad die jongen te leren kennen. Ik merk wel ze doet haar best zich aan te passen, wat dadelijk al mooi is. Ze maken nog al eens een visite en er stonden er nog heel wat op de lijst. Dus dat is allemaal goed. Han had het op dat moment nog niet zo druk, dat is te begrijpen met die kou. Dat komt straks wel. En dan hebben ze een heel kort voorjaar en dan de zomer. De herfst betekent daar ook niet veel en bij de zomerdag heb je ook niet zo lang schemering als hier.
Ja, zoals zij, ze willen hun eigen leven leiden! Dat wilde Herman ook. Zo gaat het. Het is iedere keer weer loslaten.
Bij ons was het met twee kinderen, van onze kant bezien wel definitief, wat wel hard aankomt. Maar na verloop van tijd zie je het weer anders. Ik zou nu die beide kinderen niet weer hier wensen. Och zij hebben zich ginds ook moeten leren aanpassen en werk is daar genoeg. Een groot voordeel hebben ze daar, ze kunnen altijd werk krijgen dat ze ligt, wat hier vaak niet het geval is in de omgeving en de mensen zijn altijd in overeenstemming met je geestelijke toestand.
Ik weet niet of ik het jullie al niet verteld heb. Al weer jaren geleden had ik ’s nachts contact met Hendrik Jan. Ik zeg:”Jongen, hoe is het met je?” “Goed vader och het is haast net als vroeger”. Ik zeg:”Waar is Dina?” “Die is verder, ze heeft me al eens meegenomen, maar daar voel ik me nog niet thuis, hier wel”. Het is altijd maar even. Misschien ben ik wel vervelend, dat kan ik me voorstellen en dan ook: we hebben van dit leven te maken wat we kunnen en geen mens hoeft te verlangen af en toe een glimp van die grote wereld te krijgen. Een echte helderziende zei eens tot mij: De man die niets heeft dan de schop en de greep is het gelukkigst. Wat is alles moeilijk.
Tandarts Topzand had een enige zoon. Hij wilde persé naar Australië.. Ze moesten hem laten gaan, zien hem nooit weer. Het is altijd maar weer loslaten.
Een schoonzuster van mij. Ook een naar Australië, heeft een dochter in Luxemburg en twee zoons in de USA. Nee hier komen we nergens mee klaar. Een vriend van mij, echt vrijzinnig, zijn laatste woorden waren: het beste is nog achter.
Vriendengroet, uw vriend Johan