1-8-2009– Het was zover. Rick was aan een flink stel nieuwe broeken toe. En aan de kapper. “Ik heb de knop maar omgedraaid”, zoals hij toen opmerkte.
Die week was eerst z’n haar er af gegaan. Hij dreigde nog even met een tondeuse, maar uiteindelijk is het een mooi gedekt kapsel geworden. We zaten samen bij Mickey waar we meestal verzamelden voor het winkelen begint en een kop koffie onze energie op peil moet brengen. We stonden net op het punt om op te stappen toen boer Siebring met zijn Annie er aan kwam stappen, een tasje van Bristol onder de arm. Hij had z’n broek al èn goedkoop, voor de helft. Annie zat maar naar Rick te kijken. "Is dat Rick? Rick die ik zo vaak een kop koffie heb ingeschonken? Niet te geloven!" Siebring was Ricks stage-boer op de LAS en heeft hem geweldig opgevangen indertijd.- nu al 24 jaar terug.
Siebring is nu 86 en loopt met stok: “‘t Is gebeurd met hazen vangen”, zo meldde hij. Hij heeft een doof been overgehouden na een val. “Mag ik nog wel naar de tuin”, had hij de neuroloog gevraagd. “Zoveel als je wilt”, had die geantwoord. Hij had nog 7 stukken volkstuin en moest er niet aan denken om achter de geraniums te zitten. Annie trouwens ook niet. We haalden wat herinneringen op en ik had het idee dat het hele terras meegenoot van ons geanimeerde gesprek.
–Toen Rick stage bij hem liep op de Hankenberghoeve net buiten Zuidbarge ging hij vaak tegen kerst op hazenjacht. Een erg leuk gezin met toen 6 al -bijna- volwassen kinderen.
De boerderij is verkocht vanwege de aanleg van de Rietplas en Parc Sandur en zoon Willem woont nu met zijn gezin in Canada en boert daar succesvol.–
Als hij niet in zijn volkstuinen is schrijft Siebring onder de naam Geert Hanken gedichten en verhalen uit het leven gegrepen in het Drents. Hij gaat er mee naar zorgcentra om ze voor te lezen. Ik heb er al eerder over geschreven, toen hij met zijn verhalen en gedichten exposeerde in de Voorhof.-
Maar toen was het zover. Òp naar C en A dit keer. Rick paste zonder morren twee broeken aan. In één keer goed. Met drie broeken en twee T-shirts gingen we op huis aan. Nou ja…Rick natuurlijk eerst naar Jans en Geesje waar hij met hoerageroep ontvangen werd. “Zo mag ie-j nog eens ankommen. Zo krieg ie-j nog es verkering” is niet van de lucht.
Intussen zijn Annie en Henk Siebring overleden, maar ook hier geldt zeker: Als je naam maar genoemd wordt… blijf je voortleven.
Elke keer als we richting Erica langs de Hankenberghoeve rijden, denk ik aan dit mooie stel mensen.