Ik had haar lang niet gezien al hebben we regelmatig contact via de social media. ‘Ik denk dat het was op de begrafenis van tante Siet ‘, zei ze. Maar de dag begon voor ons onder de moerbeiboom. Die had ik nog nooit gezien en meteen kwam bij mij het gedicht boven:
‘De moerbeitoppen ruisten;’ God ging voorbij; Neen, niet voorbij, hij toefde; Hij wist wat ik behoefde, En sprak tot mij; Sprak tot mij in de stille, De stille nacht; …
Het raakte me ineens.
Coby wist er meteen nog eentje: En ’t krinklende winklende waterding, van Guido Gezelle.
Tja die middelbare schooltijd heeft bij ons beiden nog wel wat opgeleverd.
De zoete vruchtjes van de moerbeiboom waren best lekker. Coby maakt er gecombineerd met andere bessen lekkere sap en jam van. We hoorden veel van elkaars leven en we zagen dat niemand ongeschonden door het leven gaat. Het was een mooie plek daar in de tuin bij twee lieve mensen. Ik had het boek MARK meegebracht dat ze graag wilde hebben. Ik bewonderde hun samengestelde familiefoto en ze sprak met veel liefde over allemaal.
Daarna werd het tijd om door te gaan naar Doornspijk, naar Gerrit en Gerrie. Vorig jaar gingen we met Ben en Diny bij hen aan na de begrafenis van oom Bram. De benen van Gerrit willen niet meer, maar wat een geluk dat hij een jongere vrouw getrouwd heeft. Het is een warm stel, nog steeds. Wanneer ik op mijn 94e nog zo helder ben als Gerrit, teken ik ervoor. Maar toch… we hebben het niet in eigen hand.
We werden verwend. Gerrie had een lekker soepje gemaakt en heerlijk brood met dik roomboter. Wat leuk om toch een nichtje waar je mee opgroeide weer terug te zien. Er was ook hier veel bij te praten. Leuk om te horen dat ook Gerrit van mijn verhaaltjes geniet, een groot compliment. Ook hier kon ik wat boeken achterlaten.
