Wat een rare vogelgeluiden hoor ik wanneer ik thuiskom van buurvrouw Wielens. Het is een gesjilp van belang. Gesjilp? Nee het is meer piepen. Dan hoor ik tot m’n verbijstering een kloekgeluid. Dat kan toch niet waar zijn midden in die stijf bevroren witte omgeving. Ik loop snel naar de vijver waar het geluid vandaan kom en zie moeder kriel met … ja opnieuw vier kleine donsballetjes onder de heg vandaan komen. Ach stumper. Heet dit ook puur natuur? We zitten echt niet meer te wachten op meer hanen. Toch ben ik even later in de weer met een bakje water en voer om dat in de buurt neer te zetten, want een kip die zo lang heeft zitten broeden is aan het eind uitgehongerd. Daar maakt de kriel dankbaar gebruik van. Even later zit moeder kriel breed uitgezakt met de vier onder zich . Dit herhaalt zich de rest van de dag. Even een eindje lopen en eten en dan weer een kwartier onder moeders vleugels. Ach arme stumpers. “Dat overleven ze nooit”, zeg ik tegen Wim. “Deze wel”, gromt Wim terug. “Laat de natuur nou z’n gang maar gaan”, beslis ik. We herinneren ons de oudejaarsnacht in 1979 toen het konijn in het hok buiten 10 jongen kreeg bij -10 en die allemaal in leven bleven.
We kunnen ze niet meer de baas… al die hanen en een paar hennetjes. Overal zitten ze ’s nachts. Een aantal in het hokje, vader haan met één hennetje in de grote berkenboom. De rest gaat in de schemering richting de sloot en vliegt daar in de struiken. O wee als je er aan komt met het vijvernet. Dan zijn ze ogenblikkelijk in paniek en … weg zijn ze. Nadat Gerald er één op die manier gevangen heeft hebben ze dat aan elkaar doorverteld. Toch moeten we nog steeds iets anders bedenken om van die hanen af te komen. Het begint ‘s morgens al een enorm gekraai te worden.
Met lood in de schoenen ga ik straks naar buiten om te zien waar moeder kriel zit te treuren, want deze nacht met strenge vorst— in Twente -17—, zullen ze niet overleefd hebben.
