‘Where are you from?’. Ik vroeg het de enige vluchteling die donderdagavond uit een trein stapte. ‘From Albany’, zei hij. Hij zag er verzorgd uit en blij dat hij al zover was gekomen en nu in Nederland, zijn reisdoel. Och.. arme, dacht ik, hij mag niet blijven of er moet al heel iets bijzonders aan de hand zijn. Even later stapte hij op de bus naar het AZC in Ter Apel waar hij zich aan moet melden. Wim en ik hielpen mee met de opvang van vluchtelingen in de Stationshal in Emmen. Alle mensen die zich moeten melden in het AZC in Ter Apel komen hierlangs. Soms ook terug als ze eenmaal aangemeld en geregistreerd zijn. Dan zijn ze op weg naar een eerste opvang ergens in Nederland.
Een trein later kwam er een hele groep Syriërs, allemaal jongelui van om de 20 jaar. Zij zagen er ook heel verzorgd uit. De een had een bril met een gebroken glas dat provisorisch met een plakbandje was geplakt. Hoe lang zij onderweg waren geweest, vroeg ik. ‘Seventeen days’, overgestoken van Turkije naar Lesbos, Griekenland. Een kwam uit Damaskus, een ander uit Raqqa maar onderweg vonden ze elkaar en gingen samen op weg naar een veilig land, weg van Assad en de oorlog, naar een land met meer toekomst.
De buschauffeur van zo’n AZC bus kwam nog even bij ons en raadde ons aan om de vluchtelingen geen geld voor de bus te geven. De meesten hebben gewoon een vervoersbewijs gekregen en hebben ze dat niet, dan hebben ze zelf genoeg geld bij zich. Het zijn geen arme sloebers die zich deze vlucht kunnen veroorloven.
‘Alleen de gezinnen met kinderen neem ik altijd mee’, vertelde de chauffeur nog.
Je merkt wel dat er al minder grote aantallen richting Ter Apel gaan. Eerder waren het er minstens 200 per dag, nu schat ik 100. Misschien is het nu doorgedrongen dat alleen Syriers, Irakezen en Afghanen kans maken om te blijven. Opnieuw waren er drie tolken die helpen bij het opvangen van de vluchtelingen. Doordat zij Arabisch spreken wordt de communicatie gemakkelijker. Geweldige jongens!
