Het stadhuis in het centrum van Hattem.
Links "[i]De Zwarte Truffel[/i]", waar de vier broers van der Kolk de koop en verkoop van de ouderlijke woning gevierd hebben. Nu wonen Ben en Niesje met veel plezier op Dorpsweg 4.
Als je even een herinnering laat komen… gek is dat, dan komt er vanzelf een hele stoot achteraan. Zo zie ik me weer lopen in het bos bij kasteel Molecaten- Meulecaoten veur de Attemers- met vriendin en collega van het eerste uur Roelie. Ik zeg wel hèt bos, maar de Hattemers gaan allemaal naar dè bos. We kwamen in de buurt van de Mariaboom, een enorme beuk. En wie komen we daar onverwacht tegen..? Ene Wim van der Kolk, waar ik wel eens een praatje mee gemaakt had, maar dat was het dan. Ik weet nog wel wat hij aan had: een donkerblauwe stoere duffelse jopper met zo’n houtje touwtje sluiting. Stond hem goed.
Het bos bij Hattem is prachtig. Het lijkt ook wel wat op het bos bij de Kieftskamp en langs de Wildenborchse weg in de Achterhoek, maar het bos is veel groter. We zijn er wel eens met de motor een eind in geweest tot we niet verder konden. Een witte balk versperde de weg… maar niet voor deze Wim… dan moet er meer gebeuren. Hij legde de motor bijna plat en kreeg hem er onder door. Alleen wilde hij toen niet meer starten. Ik geloof iets met de ketting. Dat was wat! We gingen weer terug… weer de motor bijna plat onder de witte balk door en… Wim probeerde gewoontegetrouw z’n motor. Wat denk je? Hij deed het weer.
Het bos is bij de Hattemers erg geliefd, er wordt veel gewandeld. Wims opoe van moeders kant schijnt er nog geboren te zijn op ’t Olde Spieker, het huisje naast het kasteel. Daar achter heb je de Spaanse graven.
Ik heb iets meer dan vier jaar in Hattem gewoond, 1,5 jaar in de kost, zoals dat heet, bij mevr. Sobering. Ik werd bijna een deel van het gezin. Ik heb het er erg goed gehad. Ik ging met Sietze een avond in de week naar het Rode Kruis en gingen wel eens op oefening. We hebben wat afgelachen.
Daarna ging ik op een klein kamertje in het stadje boven de winkel van van de Berg wonen. Daar woonden we met drie jonge vrouwen op de bovenverdieping en maakten samen gebruik van de keuken. Prachtig plekje. En toen trouwden we en hebben nog 1,5 jaar aan de Eierdijk 56 gewoond in een deel van het huis van juffrouw van der Meulen. Het leek telkens een nieuwe uitdaging. Het was best heftig allemaal. Ik ben hier volwassen geworden…
En de duffelse jopper? Nadat we verhuisden naar Aalten heeft hij hem nooit meer gedragen. Hij is nog meeverhuisd naar de Jan Voermanstraat èn de Marnixstraat in Hengelo en is in de zak van Max terecht gekomen denk ik.