We maken nu mee wat heel veel mensen na een slechte boodschap mee moeten maken. Zondags in de kerk zie ik ze zitten, veel alleenstaande vrouwen en een enkele man. Dan dacht ik wel eens, die zitten hier toch maar terwijl ik in de tijd rond de problemen met Mark al jankend terugfietste naar huis als ik op weg was naar de kerk. Misschien ben ik gewoon een jankerd. Maar het lucht wel op.
Ik herken nu al de regelmaat die er in zit in zo’n proces. Tijdens de problemen rond Mark kwam er natuurlijk bij dat je in je omgeving hier het er pas over kon hebben na zijn eerste, op het laatste moment mislukte, poging na een diepe depressie. Daarna werd het iets gemakkelijker naar buiten toe. Ook toen raakte ik compleet van de leg bij een slechte periode van Mark en daarna ging het vaak weken goed en kwam ik tot rust. Nu zou het goed kunnen komen, toch? Tot een volgende terugslag.
Zo heb ik de eerste week na het ‘familiegesprek na de heupoperatie’ me kapot gehuild heb. Het was goed dat onze buren niet heel dichtbij wonen. Alles kwam voorbij: onze toekomst samen, kan er iets aan gedaan worden en wat dan wel, arme Wim, hoe verder en natuurlijk… ik kan hem niet missen. Het hield niet op. Tot het moment dat hij mee naar huis mocht.
Bij Wim zag ik het niet, die lag stoïcijns in zijn bed en leek er heel nuchter onder. Na die tijd begreep ik dat hij een kalmeringspil kreeg en dat was goed. Intussen wil hij ze niet meer en ook de sterkere pijnstillers laat hij staan.
Nu even rust in mijn hoofd. Tot er weer iets onverwachts gebeurt waar ik van schrik….
