Dat auto rijden wordt nog wat met mij. Parkeren is mijn ding niet. Laatst op de parkeerplaats bij het Isala kon ik eerst geen plekje vinden. Zelfs dan slaat de paniek toe. Maar met Rick bij je verandert dat snel. ‘In geval van nood kan ik het wel’, zei hij. ‘Maar ja… ik mag niet’.
Even later: ’Als je nou even één rijlesje neemt om dat parkeren te oefenen’. Is een mogelijkheid.
‘Of je maakt de indraai iets ruimer…’ Ook dat is een goede suggestie. Ik ben natuurlijk zo verwend omdat Wim graag rijdt en als ik achter het stuur zat kreeg ik zoveel aanwijzingen dat ik daar weer niet tegen kon. Nu houdt hij zich keurig in, nou ja… een beetje.
Gisteren zag ik gewoon vlak bij huis een rood stoplicht wat laat en stond meteen op de rem, een soort noodstop. ‘Zo, de remmen zijn goedgekeurd’, was Ricks droge reactie. Ik dacht nog: vertel dat straks maar niet aan je vader. Maar ja hoor, eenmaal alle boodschappen binnen, kwam het: ’De remmen zijn ook goedgekeurd’.
Och, Wim was niet erg onder de indruk.
