Het lijkt een eeuw geleden dat wij, Diny en ik, op de Boomgaard gingen wonen toen onze moeder in 1950 met vader Hein trouwde. Opoe en opa Bijenhof verhuisden mee vanaf de Haar naar de Boomgaard in Linde en ons nieuwe leventje begon.
Behalve de veranderingen wat betreft de weg naar school die aan zienlijk langer was en de buurt waarin we nu woonden, waren het ook de familie gelegenheden waar we nu bij waren gaan horen. Zo maakten we binnen een paar jaar vier boerenbruiloften mee. De bruiloft van Ome Gert en tante Dine Kornegoor is me het duidelijkst bijgebleven. Dine was een zus van Hanna waar vader Hein mee getrouwd was en die overleden was.
Ik denk dat dat vooral kwam door het feest dat ’s avonds op de deel van hun boerderij het Hissink werd gegeven. Later zou ik er meer meemaken maar nooit op de deel van een boerderij. Die avond hoorde ik voor het eerst: ‘Zij leven hoog, zij leven hoog’ zingen. Dat was het moment dat de buren tijdens de polonaise in het geweer kwamen en de bruid en de bruidegom op stoelen zetten en ophesen. Zo werden ze rondgedragen. Dan kwam het moment : ‘En de bruidegom durft zijn bruidje niet te kussen… falderalderiere’, enz. Dan moest meteen het tegendeel bewezen worden. Op deze foto werd in de Wildenborch een boerenbruiloft nagespeeld door de Wildenborchse toneelvereniging. Neef Reini zie ik rechts de rol van een buurman spelen.
Maar het bijzondere wat me van de bruiloft van Gert en Dine Kornegoor bij is gebleven is dat ze met z’n tweeën werden rondgedragen op de kruiwagen.
Foto: Henk Braakhekke.