Op onze 25-jarige bruiloft kwam ons buurtje samen met onze jongens èn Judith in aktie! We worden er flink tussen genomen op een melodie van Doe maar! Ze eindigen telkens met: Daar word je niet goed van– Wim z’n favoriete gemopper.
Ik kan niet anders zeggen dan dat we het altijd getroffen hebben met onze buren.
Aan de Kuifmees in de Rietlanden kwam er nog bij dat je allemaal een nieuw begin maakte in een nieuwe wijk. Samen met Roelie en Adriaan hadden wij al teeners . Zij drie meiden en wij drie jongens. De anderen hadden veel jongere kinderen en we hebben er heel wat geboren zien worden, figuurlijk dan!
Wij zuchtten wel eens over de problemen van ons opgroeiend stel. Onveranderd kregen we van Jan en Korry en Ger en Lies te horen:”Er is niks mis met jullie jongens…leuk stel…..komt allemaal goed. Tegen de tijd dat we verhuisden hadden zij ze in die leeftijd…puberproblemen?
Toen konden wij zeggen…:”Die kinderen van jullie…niks mis mee…hartstikke leuk stel…komt allemaal goed”.
Eens kwamen we van een vakantie naar Engeland terug. Lies liet zich amper zien. Beetje vreemd. Achter het huis stonden vier afvalzakken met kleren en lappen. Ik zeg:”Wat is dit nou”? “O… we hebben de zolder voor jullie opgeruimd! Lies zei nog:”Laat alles eerst nog maar achter het huis staan”, anders hadden we het al weggegooid. Kijk maar eens hoe netjes het geworden is”. Ik inspecteerde eerst de zakken. Eén zak heb ik gered. Daar zat Wim z’n nette blauwe broek in. Gerhard dacht dat het zijn broek van de Marine was.
Maar de zolder was netjes. “Ja, we hebben alles gewoon naar beneden gegooid en toen met een hark verder naar beneden gewerkt. Erik hielp ook mee”.
Jan Scheve zag dat vanaf de overkant gebeuren en kwam wat ongerust poolshoogte nemen. “Ach”, zei Lies toen, “ik hou het wel in de gaten”.
’s Avonds aan tafel kwam het volgende probleem ter sprake: Wims nieuwe fiets zat in de kreukels. Er was duidelijk afgesproken dat na alle narigheid met onze fietsen ( gejat…bochel in ’t wiel..lekke band) die splinternieuwe van Wim zeer beslist niet gebruikt mocht worden.
De eerste avond …wij waren koud weg… nam Mark de fiets al mee en op de terugweg ’s nachts zag hij die dikke steen te laat. Flinke schade.., die onze fietsenmaker niet zo maar wilde repareren. ”Wacht eerst maar eens tot je vader er weer is”, zei die.
Na het eten kwam Liesbeth toch maar goeiendag zeggen. “Heb je nou alles verteld”?
Nee… missen deden ze ons niet. Toen Rick in 1990 een ontstoken elleboog had ging Ger met hem naar het ziekenhuis.
Nee over onze buren hadden we niet te klagen. Ook nu niet, al wonen ze hier wel 500 m verderop aan het Schoolpad!