‘Ik dacht dat ik een hartverzakking kreeg’. Janneke is even bij ons om haar eten in de magnetron te zetten. We zitten even op ons gemak bij te praten. ‘Heb je goed geslapen?, vroeg ik haar. Automatisch antwoordde ze :’Ja goed hoor’ en toen kwam het… die hartverzakking. ‘Ik denk dat ik een anderhalf uur sliep toen er ineens een zwart monster zich van achter mijn bed vandaan wurmde en over het dekbed liep’. Het was natuurlijk Loeder, de dikke zwarte poes die altijd kans ziet achter je aan naar binnen te glippen. Ook vanuit de schuur neemt ze de kans waar. En dat doet ze graag.
Heel even kreeg ik een flash back. Toen Curtis en Berdena hier vier nachten geslapen hebben in de studio kwam Berdena die laatste avond al na een half uur bij ons de kamer binnen. Met duidelijke schrikogen meldde ze: ‘I’m going to sleep in the chair tonight’. En even later imiteerde ze het geluid dat ze achter het dakbeschot had gehoord:’Krrrr… krrrrr. Krrrr…’ en deed met haar handen het krabbelen van de pootjes van de muizen na. Ik was door Diny al gewaarschuwd voor haar panische angst voor muizen. Na hun gezamenlijk uitstapje met Ben en Diny naar Italië en de Harz kwamen ze langs Hamelen. Daar stonden borden langs de weg met afbeeldingen van de Rattenvanger van Hamelen. Ben begon hen het verhaal al uit te leggen, maar Berdena wilde er niets van zien of horen. Grote paniek en handen voor de ogen. Gelukkig hoefde ze die laatste nacht niet in de chair te slapen maar kon ze hier in huis een nieuwe slaapplek vinden. Intussen heeft Wim met korrels en vallen alle eventuele kleine inbrekertjes op afstand gehouden.
Het was wel een voorwaarde voor Janneke als ze hier zou logeren: niet bang zijn voor dieren: honden, katten, kippen, schapen enz. Nee, het woord muis heb ik niet laten vallen. Maar…. Janneke is nergens bang voor. Zelfs Loeder kreeg dat niet voor elkaar…
