Gezicht op Hattem vanaf de Hoenwaard.
Wims moeder wilde niet onderhouden worden door de diaconie en pakte alles aan. Ze verzorgde behalve de kerk zelf ook begrafenissen en meerdaagse vergaderingen, met hulp van de jongens. Zelfs Henry en Ben hadden hun aandeel. Henry ging dan bv rond met rollen pepermunt e.d. Dat werkt natuurlijk ook vertederend …zo’n witkoppie die ook op zijn manier z’n best doet. Hij werd door z’n lichte haar in die tijd Kees genoemd door de jongens van tante Marie.
Wanneer op Koninginnedag de vier muziekcorpsen, zoals de gewoonte nu nog steeds is, door Hattem trokken kwamen ze om de beurt op Dorpsweg 4 een kopje koffie halen. De kopjes werden meteen in een teil heet water omgespoeld en voor de volgende groep gebruikt. Moeder verkocht ook koffie , thee en cacao bij mensen aan huis en bracht in de hele binnenstad van Hattem de Zwolsche Courant rond. De jongens hielpen waar ze konden. Het was al een hecht gezin, maar nu werd het een eenheid.
Ze kreeg kleren van bevriende relaties. Wim droeg de drollenvanger af van huisarts, tevens huisvriend, van Haeringen. Deze had er alles aangedaan om vader Gerard weer op de been te krijgen, maar in die tijd was er geen kruid gewassen tegen niervergiftiging. Hij betaalde uit eigen zak nieuwe dure medicijnen als laatste redmiddel, maar het mocht niet baten. Met sinterklaas kwam er onverwacht een heel pakket met cadeautjes. Toen dokter van Haeringen eens langs kwam waren de jongens natuurlijk enthousiast en lieten hun nieuwe speelgoed zien. De dokter rolde zo het kleed op om samen met ze de autootjes uit te proberen. ‘Zo’n auto heb ik ook, zie je dat Piet’, zei hij . Zo weten ze wie er achter deze actie zat.
Zelf kreeg ze nog heel mooie jurken van een onderwijzeres die hetzelfde postuur had als moeder van der Kolk. Het stond haar geweldig. Zo kwam ze op een keer koffie verkopen bij een vaste klant die vertelde: ‘Ie-j hoeft niet weer te kommen. Zo neudig heb ie-j et niet, want ie-j hebt mooiere klere an as ik’.