Hetty Site

Kinderen en rouw

De Hoenwaard in de winter.

Misschien was ik inderdaad aan de jonge kant om te betrekken bij het afscheid nemen van papa Hendrik Jan. Toch vind ik het goed er het tegenwoordig veel opener mee omgegaan wordt. Het is toch prima als een kleinkind een mooie tekening als afscheid mag maken en vooral dat er met hen over gepraat wordt.
Toen bij onze buren vroeger een opa overleed wisten de kinderen niet waar opa gebleven was. Tot één van hen had ontdekt waar hij opgebaard stond op de boerderij en de anderen zijn geheim vertelde:’Ik wette waor opa is, in een grote holten kiste’. Hij had het ontdekt en voelde zich heel gewichtig.
Nu maken we begrafenissen mee waar de kleinkinderen allemaal als ze het willen een rol hebben al is het nog zo klein. Veel beter!
Toen Wims vader Gerard erg ziek was en niet weer beter zou worden waren de andere jongens uitbesteed bij familie. Alleen Wim was thuis gebleven en zat vaak bij het bed van z’n vader. Op een gegeven moment stuurden ze hem er op uit. Hij moest ook maar eens even weer naar het bos met z’n vrienden. Zo gebeurde het. Op een gegeven moment, zo vertelde hij zelf, voelde hij dat hij weer naar huis moest en heeft de hele weg rennend afgelegd. Hij kwam de kamer in, z’n vader zuchtte een keer en was overleden. Net of hij op hem gewacht had.
In Hattem was het de gewoonte dat de mannen van de naaste familie achter de begrafeniskoets liepen. Zo liep 16 jarige Wim daar met z’n ome Jan. Het ergste was eigenlijk nog dat de begrafenisondernemer hem toevoegde: ‘Nu moet jij maar goed voor je moeder zorgen’.