Suze houdt logeerhond Bonnie goed in de gaten, die wel heel nieuwsgierig dichtbij komt.
“Is dit brood voor mij”? Wim kijkt wat verbouwereerd. “Er zit niks op”. Meteen zie ik Suze onder de stoel zich om de bek likken. Jammer de bacon is in de kattenmaag verdwenen. Ze gaat nu op de leuning zitten en smeekt om een stukje kaas. Dat heb je als je dieren om je heen wilt hebben. Ik heb het parket ook al schoongemaakt nadat Tessa met vieze poten toch even in de voorkamer geweest is. We hebben gelukkig gemakkelijke vloeren, maar hoe komt het toch dat ik maar steeds aan dat huishouden van Jan Steen moet denken? Ach…ik voel me er goed bij. Je moet het hekje ook niet open laten en het brood niet open en bloot op tafel laten staan.
En je moet een kat niet voeren, want dan komen ze steeds terug. Hun eten krijgen ze in de schuur, maar als ze binnen een graantje mee kunnen pikken zullen ze het niet laten. Met Suze kan ik praten zonder wat te zeggen en ze snapt mij ook precies.
Queeny had pas een houten paddestoeltje te pakken. Zo dun je meteen je overbodige prullaria uit. Ik dacht dat bijten na een jaar over was met puppies, maar nee… Queeny is al twee.
Wim ziet ook de gezelligheid van dieren om zich heen al hoefde dat voor hem eigenlijk niet. Wanneer hij z’n middagslaapje doet op de bank, nestelt Suze zich lekker in zijn knieholtes. Ik moet stiekem nog denken aan die kat van Sieny toen we nog aan de Kuifmees woonden. Die wilde hij beslist niet in onze tuin. Dan greep hij hem en liep met grote passen naar de deur bij Sieny en André. Sieny zag hem dan al langs komen en pakte de kat maar meteen aan. En zie hem nou…
Ach… een mens kan veranderen…. toch?