In het Dagblad van het Noorden staat vandaag het stukje over het leven van Mark. We kregen het al toegestuurd om nog een kleine wijziging aan te kunnen brengen. Ik vind dat het recht doet aan wie Mark was.
Een man die alles mee leek te hebben
Tijd van Leven beschrijft het gepasseerde leven van mensen met een bijzonder verhaal. Vandaag Mark van der Kolk (1970- 2017) uit Emmen.
Jan Willem Horstman
Gerhard van der Kolk (51) kan zich de trainingen bij de Emmer voetbalclub DZOH nog goed herinneren. Het was begin jaren negentig en hij speelde met zijn broer Mark in het eerste team. Werd er op training een partijtje gespeeld, dan probeerde Mark altijd om zijn oudere broer door de benen te spelen. Gerhard: ,,Lukte dit, dan liet ik die vernedering natuurlijk niet over mijn kant gaan en volgde een fikse tackle. Het duurde niet lang of de trainer besloot om ons bij trainingen altijd bij hetzelfde team in te delen.’’
Het gedol met zijn oudere broer paste helemaal bij Mark van der Kolk. Hij was gek op voetbal, kon het ook goed. Maar daarnaast moest er ruimte overblijven voor andere leuke dingen. ,,Bij Mark was het nooit of. Het was altijd en, en, en’’, zegt broer Gerhard. Moeder Hetty (74): Je moet toch leven, dat was jarenlang zijn lijfspreuk. Dat riep hij ook altijd als ik zei dat hij op school wat beter zijn best moest doen.’’ Korte tijd speelde hij op amateurbasis bij FC Emmen. Hij wilde dolgraag prof worden, maar dit weerhield hem er niet van om ‘s avonds een trainingskamp te verlaten om op stap te kunnen. Via een regenpijp verliet de jonge Emmenaar stilletjes het hotel.
Niets wees er in die tijd op dat er pikzwarte wolken boven het leven van Mark van der Kolk zouden komen. Wolken die nooit meer weg zouden gaan, hoe graag hij dat ook wilde. Depressies kregen hem in toenemende mate in zijn greep. Voor de man die zo vaak had betoogd dat je ‘toch moest leven’, werd datzelfde leven een ondraaglijke last. Op 6 maart maakte hij er een eind aan, tot verdriet en ontgoocheling van de vele mensen die hem dierbaar waren en hem zo graag wilden helpen.
Mark van der Kolk werd op 2 februari 1970 geboren in Hengelo. Hij groeide op in een gezin met twee oudere broers, Gerhard en Rick. Moeder Hetty was onderwijzeres, vader Wim werkte bij Stork. Begin jaren tachtig verhuisde het gezin van Hengelo naar Emmen, waar vader Wim een andere baan had gekregen. ,,Mark wilde niet weg uit Hengelo, maar het duurde maar even of hij voelde zich helemaal thuis in Emmen. Op school, de Christelijke Scholengemeenschap, maakte hij snel nieuwe vrienden. En ook met jongens uit de buurt en van het voetbal kon hij het goed vinden.’’
In Emmen ging Mark van der Kolk voetballen bij Drenthina. Toen het gezin verhuisde van de wijk Emmerhout naar de wijk Rietlanden, volgde de overstap naar DZOH. Op zijn zestiende debuteerde hij in het eerste team. De snelle, technische linksbuiten viel op, ook bij de scouts van FC Emmen. ,,Toen Mark na enige tijd de vraag kreeg of hij bij FC Emmen wilde spelen, vond hij dat natuurlijk geweldig’’, zegt vader Wim. (77). De periode bij de profclub was van korte duur. ,,Mark liep een blessure op, waardoor hij een half jaar aan de kant stond. Het avontuur bij FC Emmen bleef uiteindelijk beperkt tot trainingen en een paar oefenduels.’’
Na FC Emmen speelde de talentvolle Emmenaar bij DZOH, SVBO, vv Beilen, weer SVBO, weer DZOH en Drenthina. Sportief gezien was zijn eerste periode bij SVBO uit Barger-Oosterveld zijn glorietijd. De club speelde in de top van het amateurvoetbal en Mark van der Kolk stond geregeld als uitblinker of doelpuntenmaker in de krant. In 2006 zette hij een punt achter voetballen in eerste elftallen. ,,Spelen op niveau kon hij niet meer, maar wat Mark heel erg vond was dat hij vanwege een knieblessure helemaal niet meer kon voetballen. Dat was echt een heel groot verdriet. Hij bleef bij Drenthina en werd daar onder meer spitsentrainer en assistent van de hoofdcoach’’, zegt broer Gerhard.
Als tiener beschouwde Mark van der Kolk school als een onbelangrijke bijzaak in het leven. Toch kwam het qua diploma’s allemaal in orde. Hij rondde de havo en een heao-opleiding commerciële economie met goed gevolg af. Zo’n tien jaar lang werkte hij als spin in het web bij een bedrijf dat zich bezighoudt met afvalpersen. Moeder Hetty: ,,In 2013 ging dit bedrijf reorganiseren. Mark was een van de mensen die kon vertrekken. Hij was totaal verslagen en ook heel erg boos. De ellende werd nog vergroot doordat hij vanwege de crisis aanvankelijk nergens anders aan de bak kwam.’’
Na enige tijd werd Mark van der Kolk in Emmen docent Duits en later wiskunde. Aan de buitenwereld vertelde hij dat alles goed ging, net zoals in de jaren daarvoor. Maar zijn familie en naaste vrienden hadden toen al gemerkt dat Mark in toenemende mate kampte met depressiviteit. Dat was waarschijnlijk ook de reden waarom hij veel meer ging drinken dan goed voor hem was. ,,Het ging in golfbewegingen’’, zegt zijn vader. ,,Met steeds diepere dalen. Wat hadden we graag gezien dat hij zich op liet nemen, maar dat wilde hij niet. Mark, die alles mee leek te hebben, zakte steeds verder weg.’’
Op 6 maart maakte de vrijgezelle Emmenaar, die in zijn leven twee lange liefdesrelaties had, een eind aan zijn leven. De condoleance werd door vele honderden mensen bezocht. ,,Ooit komen we elkaar weer tegen’’, sprak broer Gerhard. ,,En dan sta je klaar. Met de bal aan de voet.’’