Standbeeld van Johanna van Buren in Hellendoorn
Eén van de gedichten van Johanna van Buren gaat als volgt:
Willem is een padwies keerltien
Hee verbeelt zich mor, hee weet
Alles better as een ander,
En zoo as hee zeg, zo geet ‘t.
Mar vandaege hef e ezene,
Det e toch van ’t weer neet wus,
Mesdeurnat an wal ekömmen.
O wat keek det Wil’mpien smus.
Kottens lachen e zoo vaeke
De vekaansiejgangers uut,
En mar schèlen:”Zukke gekke,
Dee wilt nat wèèn albesluut!
Woerum wacht ze neet, totdet de
Hondsdaege al’mao zint veurbiej?
’n Twintigsten goa ik hen fietsen,
En dan schient de zun’ veur miej!”
’n Twintigsten begun zo netties,
Dreuge weer en zunneschien,
Wil’m gunk met de vrouwe hen fietsen,
Heel noa Dèèmter hen, misschien…
Eets veurbiej de oale mölle:
“Zee, wat wödt de luch door zwat”,
En veurdet z’in Dèèmter kwammen
Hadden ze de hoed al nat!
Effen aens de buje ofwagchen….
Mar het regen al verdan.
Door zat niks aans op, zee mossen
Ongetreust op Heldern an.
En zoo zint z’an wal ekömmen,
Ginnen dreugen droad an ’t lief.
Toew kon ’n aander um uutlachen:
“Al zien leven, Wil’m en ’t wief!”
D’eerste daege is Wil’mpien wisse
Noew zoo sprekk’rig neet as aans.
Mar aw tooken wekke ‘had hebt
Is e al weer heel wat maans.
Als Achterhoeker zie je meteen dat er toch veel verschil is tussen Achterhoeks en het Sallands/Twents van Johanna van Buren. Van [i]Padwies [/i]heb ik nooit gehoord, maar hier zal wel bedoeld worden dat Wil’mpien altied alles better wis. Ik kom ook geregeld het woord [i]wichter[/i] tegen waarmee hier jongens èn meisjes bedoeld worden. Riet uit Luttenberg heeft het ook altijd over haar wichter en dan heeft ze het over al haar kinderen èn kleinkinderen.