Zo werden de mangels vroeger van het land gehaald.
foto: uit de collectie van tante Jo Groot Nuelend.
Het is een drukke tijd voor de boeren in de omgeving. Vandaag zagen we de enorme bietenrooimachine aan het werk en de boer zelf reed met z’n tractor af en aan om de ladingen bieten weg te brengen. Er worden hier vooral suikerbieten verbouwd en geen voederbieten, de mangels zoals ze in de Achterhoek werden genoemd. De suikerbieten gaan allemaal naar de Fabriek Suikerunie in Groningen. Er worden in deze streek ook veel aardappelen verbouwd, meest fabrieksaardappelen die naar de Avebe in Ter Apelkanaal gebracht worden waar er van alles van gemaakt wordt wat met aardappelmeel te maken heeft. Buurman Jans heeft zijn aardappels afgeleverd. Vanmorgen om 6 uur werden ze gehaald. Je wordt van te voren uitgeloot of je aardappels vroeg of laat gehaald worden. Als je bij de late groep hoort moet je ze nog goed onderdekken ook, zodat je geen kans loopt dat de boel gaat bevriezen.
Nee melkvee zie je hier weinig. Ik meen dat er in Zuidbarge nog 2 melkveebedrijven zijn. De rest is allemaal akkerbouw. Vlakbij ons woont er nog een gepensioneerde hobbyboer Holties. Die had jarenlang één koe, een vleeskoe, een roodbonte blaarkop met zo’n witte streep op de rug. Die kreeg dan een kalf en aan het eind van het jaar ging dat kalf weg. Een paar jaar terug liet hij het kalf er bij lopen en dit jaar hebben beiden een kalf. Die zijn nu ook al net zo groot als de moeders. Mooi gezicht. Mark probeerde ons al over te halen om een kalf te kopen. Daar beginnen we maar niet aan.
Jennifer zag even wat in de pony van haar zus. Wat zeg ik… pony? Hij zou een schofthoogte hebben van 1m50. Ze zag hem hier al in de wei.
Met paarden hebben we slechte ervaringen.
Eén keer hebben we een paard in de wei gehad van iemand anders., een enorm paard. Die man had er geen weide voor en zat in nood. Hij zou ons als tegenprestatie carboleum voor de schuur meebrengen. Dat beest brak telkens uit. De ene keer vluchtten vrienden van ons, die met een tentje op de open plek bij de kota stonden, over de wal weg. De tweede keer kwam het ros rennend het terras op. Wim had het niet meer. Hij beval de eigenaar het paard meteen op te halen. Dat werd niet in dank afgenomen en ja… die carboleum hebben we dus ook nooit gezien. Zoals Diny steeds zegt:”Iele bunt gien mensen veur peerde”. Ach die Shetlandertjes wil nog wel. Ze zijn altijd blij als je even komt tuttelen met een stukje brood of een brokje.
Toch jammer dat de lammeren weer weg zijn…..