Voorjaar 2009- Dit is geen weer om achter de computer te kruipen, dacht ik een uurtje geleden. Ik zag Diny al prutsen in de tuin en Wim in Zeeland al op z’n fiets stappen om eens lekker uit te waaien want dat kun je daar.
Ik had er gisteren echt zin in. De tuin schreeuwde om onderhoud. Pa zei altijd: ‘In mei mo-j proberen et onkruud de baas te blieven. Daor he-j et hele jaor dan gemak van’. Ik had net een buxusschaar gekocht bij de Welkoop en ging meteen de grotere buxussen te lijf…. de een na de ander. Het werden pronkstukken. Ik wilde eigenlijk al stoppen toen ik de heggetjes zag die om aandacht riepen.
Tja…. Toen ging het mis. Dat was bukwerk. Een uurtje later kon ik bijna niet meer op of neer. Dat werd vanmorgen de chiropractor.
Ik biechtte op wat ik gedaan had en ook dat ik al een tijd geen oefeningen meer deed. De klachten waren toch over? Ik kreeg meteen, wel op een vriendelijke manier, ‘een schoer deur de bene’.
Ik had die uitdrukking blijkbaar nooit gebruikt waar de jongens bij waren, want Mark zei gisteren nog toen ik dit riep in verband met onze ondeugende haantjes: ‘Een schoer deur de bene… wat is dàt nou weer?’
Nou weet hij het!
Nu werd het dus weer masseren met olijfolie, rekoefeningen voor de rug, zitten op een kussentje en vooral blijven zwemmen. ‘Want wat u hebt is wel chronisch’, was de laatste opmerking van dokter Nimo. Dat weten we dan weer.
November 2019- De buxus heggetjes zijn bijna allemaal naar hun grootje, buxus aaltje en de droogte van de laatste paar zomers. De groentetuin en het tuintje bij het keetje verwilderen nu. In elk geval goed voor de insecten èn mijn rug. Ik ben al een jaar niet bij de chiropractor geweest en houdt het nu vooral bij aqua joggen en de zorg voor man en dieren om fit te blijven.
Maar een uitzicht dat we hier hebben! Dat blijft hetzelfde…