Het wordt een speld in een hooiberg. Ken je dat? Ik ben weer eens iets kwijt.
Ik heb nl. een ondergebitje dat niet echt lekker meer zit. Er doet altijd wel ergens een plekje zeer. Dus leg ik dat ding vaak even van me af. Soms gebeurt dat zo vaak dat ik zonder dat hulpstukje de deur uitga. Soms ziet niemand dat, soms een enkeling ook wel.
‘Wat heb jij met je tanden?’, vraagt ze dan, want dat is een precieze tante. Soms ligt dat ding gewoon nog op tafel als er bezoek komt en graai ik het op het laatste moment mee.
Gisteren was onze hulp er en dan wil ik het ook niet laten slingeren, maar weet nu met de beste wil niet meer waar ik het ding gelaten heb. Eigenlijk wist ik het zeker dat ik het in de zak van mijn jack gedaan had toen ik de tuin ging opruimen. Maar toen ik later een greep in mijn jaszak deed, was het er niet meer.
Intussen heb ik alle eventuele en verborgen plekjes al nagezocht, maar nog niks gevonden. Ik heb zelfs voor alle zekerheid de bult met tuinafval doorgespit.
Ik geef het ding nog één dag voor ik de tandarts bel.
Zonet was Hilda bij ons, kwam zomaar even aan en dat deed me goed. Ze moest lachen toen ik mijn stunt met de tanden vertelde. ‘Ach’, zei ze, ‘het is maar een ding. Er zijn ergere dingen in het leven’. En zo is het.
