We hebben hele leuke buren, aan beide kanten. Beiden hebben net als wij honden om hun terrein te bewaken. Dat slaapt wel zo rustig. De een heeft een paar herders, die blaffen bij iedereen die er langs komt. En de andere buurman heeft zelfs nog een honkbalknuppel naast z’n bed om… nou ja, als het ’s nachts nodig is, een ferme tik uit te delen. Maar zover komt het niet want als er iemand binnen zou willen komen moeten ze langs een verschrikkelijk sterke waakhond. Je weet wel… zo een die eerst niks zegt maar je ineens in de broek hangt en dan flink doorbijt. Ooit was het een politiehond. Zo een die aardig is voor eigen volk, maar verder…
De sterke verhalen komen daar nog wel eens los als we er zijn. In het verleden was hun opoe nogal een baasje. Als de negotie kerel niet snel genoeg wegging pakte ze de pook en sloeg waar ze hem maar raken kon. Die kwam dus nooit weer.
Onze eigen honden kunnen er ook wat van, in elk geval lawaai maken. Vooral Tessa wil nog wel eens iemand flink te pakken nemen.
Maar ik denk dat we in de komende dagen voor ’s nachts die ‘stille’ waakhond van de buren nog mogen lenen. Voor onze oppas ook wel een rustig idee.
