Er ligt hier nog wat sneeuw.
"Het is nergens zo mooi als hier", placht Jans te zeggen als we het er over hebben om af en toe er op uit te trekken. En daarbij wijst hij dan met een breed gebaar over zijn landerijen en de pony’s. Vroeger had hij ook nog een koe, Doortje 32, een goedzak. Die zette hij klokslag 6 uur aan de emmer, de melkemmer wel te verstaan en ging even koffie drinken en na een 20 minuten was de emmer gevuld. We hebben heel wat litertjes van hem gehad in die tijd. Het heeft me zelfs een slagroomtaart gekost, toen hij wedde dat de emmer vanzelf vol werd tijdens zijn kopje koffie. Ik had al wel door dat er een addertje onder het gras zat en nam daarom maar vast een slagroomstammetje mee. Maar Doortje 32 kreeg telkens de melkziekte. En Doortje ging en een andere koe kwam, maar die kon niet aan Doortje tippen en nu zijn de koeien echt verleden tijd bij Jans en Geesje.
We waren vanmorgen net het hek uit toen Mark al belde met de vraag: "Hebben jullie net gebeld?" Hij was een paar dagen met Jennifer en Eva op Vlieland bij hun vrienden Jan en Petra. "Neu… wij niet." Nog geen minuut later Anja aan de lijn. "Zijn jullie al weg?" We reden net de Bargerweg voorbij. Nee Wim had zich vergist met de beveiliging en was zelf de oorzaak van de acties van zoon en buurvrouw. Maar nu weten we tenminste dat alles werkt. Op dit moment is Mark al weer thuis en die redt er zich wel mee.
We komen net bij van een ritje richting Arlon tegen de Luxemburgse grens aan. Een leuke camping, heel gemoedelijk.
Onderweg hebben we een paar gezellige stops gemaakt en vanavond drinken we er maar een glaasje wijn op: het begin van iets nieuws… voor ons dan. Ben en Riet zijn meer ervaren en kennen de campings die nog open zijn.
En hier is zowaar gewoon verbinding met het internet van Camping Official. Hoef ik nog even niet af te kicken.