Je hebt van die huizen waarin je je meteen op je gemak voelt. Heeft dat misschien met je eigen familiegevoel te maken? Ik was ooit, ik denk wel 10 jaar geleden, een dagje naar Vorden, dit keer niet op familiebezoek maar een dagje naar mijn vriendin van het eerste Hattemer uur Roelie.
Zo’n dagje treinen gaat je niet in de koude kleren zitten. Allereerst trof ik het dat de afstand van Zwolle naar Olst per bus moest worden afgelegd vanwege werk aan het spoor. Dat heb ik weer. Daarna ging het vanwege wisselstoringen in slakkengang verder naar Deventer. Om de haverklap meldde een vrolijke en enthousiaste vrouwenstem de stand van zaken. Maar … opnieuw een half uur vertraging. De afstand Emmen- Vorden leek ineens een heel stuk langer.
Ik trof een vriendin die al helemaal ingeburgerd tussen haar spulletjes zat, een oergezellig huis. Ik noem zoiets in gedachten wel een tante Mien huisje, alleen de paardenkop naast de deur ontbrak. Ook tante Riek had zo’n huis alleen was het daar wat rustiger ingericht en ik moet zeggen dat je bij veel van de nazaten Bijenhof een dergelijke sfeer kunt vinden. Bij Roelie had ik dat vroeger nooit, tot nu… Het zal allemaal zijn reden hebben.
Natuurlijk haalden we veel gezamenlijke herinneringen op uit de tijd dat we jong en onbezonnen aan onze eerste baan begonnen. Onze eerste proefles met boer Henniphof en hoofdonderwijzer Aartsen achter in de klas en de eerste sinterklaasavond die we als collega’s onder elkaar vierden en wij van de bus werden gehaald per handkar. Over mijn verdere wederwaardigheden hoefde ik haar niet veel te vertellen want ze neemt regelmatig een duik in deze website. Maar… je schrijft natuurlijk niet alles op. Er bleef zoveel meer te vertellen dat je raakt. Zo vloog de tijd.
Samen liepen we de buurt rond en ik kan het niet laten om even stil te staan bij het huis van de Harwigs in de Insulindelaan. Zelfs de opa met de baard komt in mijn herinnering. We besloten om een ijsje te gaan eten tegenover de kerk. Roelie weet al wat ze de lekkerste vindt. Via de Stationsstraat lopen we terug en bewonderen het naambord van het huis waar oom Sjoerd en tante Hermien zolang woonden. Nog steeds staat er met duidelijke letters: J. Aartsen en Zn, het bord nog vanuit de tijd dat opa Aartsen zijn kleermakerij had en oom Sjoerd hem met veel succes opvolgde. Neef Hans heeft het later voortgezet, en ik hoorde dat hij pas is overleden.
De terugweg per trein ging heel wat vlotter, ik denk omdat mijn ogen regelmatig even dichtvielen. Ik kreeg een boekje mee van Roelie: Goed dat je er was. En zo voelde dat… van weerskanten.
Roelie woont allang niet meer in Vorden, maar ik weet zeker dat ik dat tante Mien gevoel weer krijg als ik in Borculo bij haar binnen zou stappen.
Foto: Het huis waar de Harwigs zo lang woonden