Ik heb een rare hoest en ben er ook verkouden bij. Het eerste wat je denkt in deze tijd is natuurkijk: o o corona… Dus maar even een zelftest gedaan. Daar kwam niks uit. Och… ik was niet echt ziek maar af en toe was die hoest er weer en ik kan niet meer tellen hoeveel zakdoeken ik vol gesnoven heb. Allemaal water. Ik nam voor het slapen maar een paar paracetamol en zo sliep ik tenminste goed.
Vandaag kwam de monteur van de KPN, ja dat hebben we ook nog even tussendoor… vorige week vrijdag was er een korte storing bij de KPN en alles functioneerde later behalve de kleine tv in het keukengedeelte. We hebben gisteren een Justin, een Julia en nog een aan te telefoon gehad, want daar is KPN goed in. Uiterst vriendelijke en behulpzame medewerkers aan de telefoon, maar wij konden de aanwijzingen niet goed opvolgen over superwifi’s en modems en nummers. Wim bleef er rustig onder maar bij mij stond het zweet op de rug. Het gevolg was dat niks het meer deed. We hebben eerst maar eens een andere stekkerdoos gehaald want daar was ook wat mee. Toen deden de tv en de telefoon het in elk geval weer. Ze kregen online de boel niet meer aan de praat met ons oudjes en daarom stond vanmorgen om 9 uur de monteur voor de deur.
De hele morgen heb ik niet hoeven hoesten maar na de geweldige hulp van deze monteur die alles weer aan de praat kreeg, kwam die rare hoest weer terug. Ineens wist ik het. Ik moest soms zo hard hoesten dat mijn ribben er zeer van deden. En dat had Wim ook eens gehad voor we naar het Schoolpad verhuisden, zo lang geleden al. Die was er zo ziek van dat hij als een ongerust mannetje in een hoekje zat met de armen om zijn ribben als hij hoestte. De huisarts kwam. ‘Het is niet wat u denkt’, zei hij. Het bleek bronchitis te zijn. Hij kreeg een kuur en die hielp hem er door, al blijkt het wel chronisch te zijn geworden. Het lijkt er bij mij nu ook op en ik heb net een hoestdrankje gehaald dat hiervoor bedoeld is. En als dat niet afdoende is ga ik ook maar bij de huisarts aan. Het is bij mij wel heel lang geleden dat ik bronchitis had, was er als kind na de mazelen erg ziek van. Zo ziek dat tante Hermien mijn lievelingskostje voor me meebracht: aardbeien met slagroom. Zelfs dat lustte ik toen niet. Ik had waarschijnlijk flink koorts en raakte in paniek toen ik een muis tegen het gordijn naar boven zag klimmen. Ik gilde net zolang tot mama en tante Hermien kwamen met opoe in hun kielzog. ‘Een moes, een moes’, wees ik waar ik hem had zien klimmen.
Och… niemand geloofde me. ‘Och as kinder ijlt ziet ze wel meer dinger dee d’r neet bunt’, zeiden ze.