‘Zo… ben je verdwaald?’, vraagt een van de mij bekende zwemsters tijdens het aqua joggen.
We kennen elkaar nog uit het oude Aquarena en zat ze ook koffie mee te drinken. Nee, ik was niet verdwaald maar ik ben zo blij dat het weer kan dat ik een extra afspraak heb gemaakt voor een les aqua joggen en ben ik meteen deze week drie keer geweest. Twee keer in de week gaat Wim ook mee en we kunnen van de gehandicaptenkleedkamer gebruik maken wat voor mij gemakkelijk maar voor Wim een uitkomst is.
Vanmorgen waren zelfs Ria en Jan van de partij. Nadat Jan met pensioen was gegaan is hij nog één keer mee geweest. Het viel hem misschien wat tegen want na twee baantjes had hij al gevraagd of lang het nog lang duurde. Maar vandaag ging hij als een tierelier.
Na het zwemmen hadden we nog een gesprekje met de trainster die vertelde over de schrik dat onze actieve mede jogster Diny overleden was tussen Kerst en Oud en Nieuw. De corona deed haar de das om. Iedereen was verbijsterd en we leefden allemaal mee met de familie. Diny was de spil van de groep en stond altijd klaar bij lief en leed. Ze organiseerde voor onze groep zelfs een tochtje met de Snikke op het Willem Alexanderkanaal waar haar man Jan af en toe de schipper is en zijzelf gastvrouw. Allemaal vrijwilligerswerk.
Maar als ik haar vertelde dat Jan en Ria de week er op zouden mee zwemmen moest ze altijd vreselijk lachen. ‘Eerst zien, dan geloven’, zei ze dan. Maar nu na een paar jaar pauze zijn Jan en Ria er weer bij. Diny kan tevreden van boven meekijken en zien dat het eindelijk gelukt is.
Jan en Ria blijven nu…., hebben ze gezegd.
Foto: Onze groep bij het afscheid van het oude Aquarena, Diny 2e van links.