Ik kan er niets aan doen dat ik vreemde associaties krijg als ik die naam bij een paard zie.
Wij hebben zelfs twee keer een Laska gehad. Kleine Laska was een combinatie van een collie, terrier en nog een mengsel. Het was de lieveling van allemaal, maar het meest van Mark, die het uitlaten, leren en spelen regelde. Het was een echte familie- en speelhondje. Wanneer de school aan de overkant uit was en de kinderen zich in de schooltuin verzamelden, kwamen ze vragen of Laska ook mee mocht doen. Ze speelden buskruitje. En wanneer ze de bal heel ver over de school hadden geslagen, ging Laska als een speer die bal ophalen, terwijl de kinderen zich verstopten. Ze legde de bal netjes op de plek en ging dan iedereen opzoeken. Als ze er een gevonden had in een boom of op het dak van het fietsenhok, blafte ze een paar keer: Je bent er bij. En dan begon het spel opnieuw.
Grote Laska was een Schotse collie die we kochten toen we net in Emmen woonden, een zéér trotse hond. Het duurde een jaar voor hij Liesbeth, de buurvrouw, een blik waardig keurde hoe die ook haar best deed om goede maatjes met haar te worden. Na een jaar hadden we iets waar we allemaal uitgenodigd waren en heeft Lies een weekend op Laska gepast. Na die tijd waren ze vriendjes. Lies, Ger, Martin en Linda, ze hoorden er ineens allemaal bij.
Tja… en dan nu ineens een Laska, de appelschimmel. Moet kunnen, maar… buskruitje zie ik die nog niet doen.
Foto: Ome Hendrik Jan met zijn trots, Laska.