Als je wilt emigreren moet je zeker van je zaak zijn want het gaat niet altijd van een leien dakje. Fred en Gera waren jong en durfden het samen aan. Fred ging aanvankelijk bij een boer werken die zich niet echt aan zijn afspraken hield, Gera pakte alles aan en was al gauw op haar plek. Toen ze een keer een gesprek hoorde van haar Canadese collega’s over de immigranten die hun banen inpikten, zei ze: ’Ik ben ook zo eentje hoor’. Meteen zeiden ze zoiets als: ’Jou bedoelen we niet, jij bent anders’. Zo snel had ze haar draai gevonden.
Het is helemaal goed gekomen met die twee.
In de Egginks familie werd ook geëmigreerd. Herman naar Iowa in de USA, Antoon en Bernard naar Indiana, ook USA, Marie naar Luxemburg en Alfons naar Nieuw Zeeland. Toen Antoon emigreerde met zijn gezin waren er al 8 kinderen. De 9e zou in Indiana geboren worden.
Van Herman weet ik hoe zijn leven verlopen is. Hij schreef zijn memoires. Hij heeft na een lastige begintijd zijn leven goed op kunnen bouwen. De andere vier van de Jager ook. Alleen Antoon met de 8 kinderen, dat was me wel wat. Wat een durf. Hij heeft het gered. Bernard begon een soort supermarkt en slaagde ook. De neven en nichten waren behalve familie ook vrienden. Dat bleek uit het feit dat ze elkaar opzochten. Toen Jo en Hendrik Jan met Jan en Jantje broer Herman opzochten moesten ze ook vanuit Iowa ook naar de neven in Indiana. Ik weet dat ze ook Marie in Luxemburg opzochten. Ik denk dat Nieuw Zeeland te ver was voor de familie anders waren er ook beslist een paar die kant op gegaan
