Ik begin me zorgen te maken over ons gras. Het gras bij de wei, het gras bij de kippenren, het is een raar gezicht. Er zijn allemaal gangen net onder het oppervlak. Als je er overheen loopt zak je gewoon een beetje weg. Hele stukken gras zijn nu geel en verdord, dat heeft ook met de droogte te maken. Het kunnen niet alleen de mollen zijn. Af en toe vangt Wim er eentje en heel veel molshopen zijn er niet. Dus ben ik op internet gaan zoeken. Nu denk ik dat het woelmuizen zijn. Maar waarom zijn er juist de laatste maanden zoveel gangen bijgekomen?
Dan sla je aan het prakkiseren. Wat doen we nu anders dan een half jaar terug?Ineens bedenk ik me dat we ze nu voer geven in een nieuwe grote voercontainer van de Welkoop. Die vul je en je hebt voor bijna een week genoeg voer in de ren. Vroeger strooiden we gewoon een handvol voer per kip in de ren, maar voor eventuele oppas leek dit toch gemakkelijker?
Dan zoek ik verder. Woelmuizen en ander ongedierte houden van een wat slordige tuin met veel dorre bladeren onder de struiken. Ik kan je vertellen dat het hier een paradijs voor ze moet zijn en niet alleen voor de egeltjes dus.
Overdag zie ik niets dat op ongedierte lijkt. Dan zijn ook Storm en Queeny buiten. Maar om 7 uur is het donker, de kippen op stok of in de hulstboom en de honden gezellig binnen aan onze voeten.
Dan heet alle ongedieerte vrij spel en kunne ook aanvallen op die voerbak. Ik vond al dat die vrij snel leeg was. Zou dat het zijn?
Nu begrijp ik onze tantes die vooral in het najaar van een keurig omgespitte tuin hielden tussen de planten en struiken. ‘t Höldt ‘t ongedierte weg’. Ik hoor het tante Gerritje nog zeggen. Nee dat spitten tussen de planten ga ik niet doen, maar die voerbak gaat weg en ik ga weer op de ouderwetse manier voeren.
Op is op en geen woelmuis krijgt mijn kippenvoer meer.
