‘Ik moet je straks wat vertellen.’ We liggen net in het water, belt om, en joggen maar. Deze mede zwemster gaat elke week een dag naar Den Haag om op haar kleinkinderen te passen. Eerst een aantal jaren op kleindochter Emma, maar nu die groter is zijn opa en oma ingeschakeld bij de twee kleinkinderen uit het gezin van hun zoon en daarover vertelt ze regelmatig.
Dit keer was ze weer eens bij haar dochter en kleindochter Emma. Die willen opa en oma ook wel eens weer zien. Ze komen net van het strand en Emma moet van moeder languit op de trap gaan liggen om alle zand uit haar kleren te schudden en de schoenen schoon te maken. Niets zo ergerlijk als zand in huis vindt de dochter, en schoonzoon net zo. Oma was de trap al op en kijkt even naar het spektakel beneden, waar Emma gehoorzaam achterover liggend haar schoenen af laat borstelen. Emma roept haar: ’Oma… ik zie je onderste kop’.
Even later legt oma even het boekje ‘Tweets van het Schoolpad’ op tafel. Ze heeft het intussen al uit gelezen tijdens de wekelijkse treinreis van Emmen naar Den Haag. Emma ziet de voorkant van het boek, bekijkt het eens goed. Het komt haar bekend voor. Dan vraagt ze oma: ’Is dit het huis waar poes Moniek ook woont?’ Oma had haar ‘Ik ben Moniek’ al vaak voorgelezen en ze was gek op dit poezenboekje met kattenbelletje. Ze had Emma al vaak vertelt hoe de collages gemaakt waren. En nu herkende ze het huis van poes Moniek op deze voorkant van de Tweets van het Schoolpad. Bijzonder dat ze dat ziet.
Is de collage zo sprekend?
