Heb ik weer…
Gisteravond hadden we onze jaarlijkse Culinaire avond van onze vrouwengroep van Passage Zuidbarge Rietlanden. Ik had er wel aan gedacht, maar was vergeten dat die om 6 uur al begon i.v.m de hongerige magen die gewend zijn om op tijd te eten.
Wij hadden net de lammeren de eerste dag gewoon bij de schapen en hun eigen lammeren in de wei. Die vonden het prima, maar die kleine Doortje was zo aan ons gewend dat ze steeds door het gaas uit de wei kwam. Liepen we dan op huis aan, kwam ze meteen achter je aan. Ze weet de weg.. Het werd een soort spelletje. Ik had er het volgende op gevonden. Als ze er weer uit was wachtte ik tot ze rond ging struinen en wat aan het gras begon te knabbelen. Dan ging ik er stiekem vandoor. Dan bleef ze bij de wei en vaak liep ze even later gewoon bij de andere twee en deden op hun tijd een tukje in de zon. Ja ja, we vervelen ons hier niet.
Zo kwam het dat we op 10 over 6 net ons eten achter de kiezen hadden en de telefoon ging. Hilly. Ze kent me zo langzamerhand. ‘Heb je wel aan onze Culinaire avond gedacht.?’
Wat zeg je dan? ‘Oohh, dank je wel, om 6 uur, ja. Ik kom er aan’. Wim zette de auto klaar en nam de lammeren voor zijn rekening.
En zo zat ik gisteravond kleine hapjes te proeven van allerlei lekkers dat veel van de dames of hun mannen hadden klaar gemaakt.
Wat mijn aandeel was? Ik mocht voorlezen uit eigen werk, Tweets van het Schoolpad.
‘Zommergasten’ had ik uitgezocht, ‘Effen an ikkeren’ en ‘Heb je een stoel’. De laatste ging over twee van de leden van de groep. Wie het boekje heeft kan het nalezen. Het werd gewaardeerd net als de verhaaltjes van Froukje over de wederwaardigheden van een Groningse huisarts en de 10 toeren van Maartje wat we als toegift voor de vakantie meekregen.
