Het zit Wim niet altijd mee. Al een hele tijd heeft hij last van zijn rug en lies. Hij slikte al twee maanden paracetamol op advies van de huisarts. Hij kreeg er zo genoeg van. Het duurde hem veel te lang. Ik ging hem al ‘de man met de stok’ noemen. Die stok was van buurman Jans, ooit van zijn vader. Intussen ging die stok overal mee naar toe, in de fietstas naar het zwemmen, in de winkelwagen in de supermarkt, want alles ging wel door natuurlijk behalve het noodzakelijke kluswerk om het huis. Het scheelde dat er niks groeide. Gras maaien hoefde in elk geval de laatste twee maanden niet. Toen het niet gauw genoeg naar zijn zin opknapte wilde hij weer naar de huisarts. Jammer, op vakantie! Vervangend huisarts wilde, vooruit dan maar, wel een foto laten maken maar ze hoefde hem niet te zien. Ging allemaal via de assistente. Wim kende haar stem al uit zijn hoofd en imiteerde : ‘Een ogenblikje geduld asjeblieft!’ Werd er alleen van de rug een foto gemaakt, niet van de plek waar de pijn in de lies zat. Wim helemaal flauw. Een week later, eindelijk een uitslag: geringe slijtage in de rug. Tja wie heeft dat niet als je 78 bent. Eindelijk waren deze week onze eigen huisartsen terug. Wat denk je: allebei ziek.
Dat wordt een uitgebreide oefening in geduld. Je bent nooit te oud om te leren, ook Wim niet.
