Gerhard was al geboren aan de Eyerdijkin Hattem waar we inwoonden bij juffr. van der Meulen, maar nu Wim zijn werkzame leven zoals gepland echt om ging gooien verhuisden we naar Aalten waar Wim servicemonteur zou worden bij Staalkat, een fabriek die eiersorteer – en inpakmachines fabriceerde. Ik was al verhuisd de verhuiswagen van Bart Keijl en zwager Ben ging mee om lampen op te hangen en meer klusjes te doen die bij een verhuizing horen. Vriend Albert Sobering werkte bij een stoffeerdersbedrijf en wilde graag de vloerbedekking leggen. Ik had hem gewaarschuwd dat Aalten voor hem niet naast de deur lag maar Albert kwam opmeten. ‘Foi foi wat een ende weg woont jullie daor’, sprak Albert.’
‘Had ik toch ezegd, Albert, wat dach ie dan waor Aalten lag’?
‘Och ik dache ergens achter Oeken’, zei hij. Maar Albert legde een keurige vloer door het hele huis. Wim kwam een dag of 10 na de verhuizing regelrecht vanaf zijn schip de Liberiakust naar Aalten. Hij kon warempel meerijden met een buurman twee huizen verderop die zijn zoon kwam ophalen.
En zo begon een nieuwe periode van ons leven samen. En toen kwam Rick, tenminste ik had een vermoeden dat ik zwanger kon zijn.
Er was begin 1967 nog geen sprake van echo’s of zwangerschapstesten. Dus ging ik naar de nieuwe huisarts. Als ik inderdaad zwanger zou zijn van ons tweede kind zouden we ’s avonds kip eten. Ja, je verzint wat. Ik deed mijn verhaal en je raadt nooit wat ie zei.
‘Wacht nog maar een maand, dan weet je het zeker’. Tja, zo was dat toen in 1967.
Ondanks die stomme uitspraak aten we die avond kip.
