Ik kom weer bij omdat ik op iets kouds lig en Wim komt ongerust dichterbij schuifelen met zijn looprek: ’Wat maak ie mien noe toch… wat is ‘t er gebeurd’?
Ik zeg alleen maar:’Laot mien gewoon maor efkes liggen’. Ik weet ook niet hoe ik zo op mijn rug op de grond van de badkamer kom te liggen. De wasbox heeft mijn val gebroken.
Ja, vanmorgen riep ik al wel vanuit mijn bed in het kleine kamertje:’ De kerke wodt em niet vandage’. De dag ervoor was ik al niet fit en nu nog steeds niet. En nu lag ik daar dan, gewoon omgevallen met badkruk en al. Wim had het niet meer. Toen ik eenmaal voorzichtig de benen er weer onder had gekregen belde hij Alle en Anja en ook Gerhard maar meteen. Zo stonden ze daar allemaal om me heen aan de keukentafel. Anja smeerde gauw even een sneetje brood en zette koffie.
Ik was intussen weer helder, maar de meute rustte niet voor ik de weekenddienst van de Huisartsenpost had gebeld. Nee… niets gebroken, geen pijn alleen wat licht in m’n hoofd enz. Als de duizeligheid weer terug kwam moeten we opnieuw bellen.
’s Middags kreeg wat koorts en nu weet ik weer hoe het voelt als je een griepje onder de leden hebt want ik vermoed dat het dat is.
Vandaag kwam ik door met paracetamol en veel visite, bloemen, twee knotsen van sinaasappels, een rollade en goede wensen, dit allemaal vanwege Wims herstel en de Kerst voor de deur.
Dan bellen we Johan want die viert vandaag zijn 66e verjaardag. Ik was 10 toen hij werd geboren en al zijn grappige streken als jongetje herinner ik me nog als de dag van gisteren.
