Storm reageert en komt overeind. Hij heeft iets gehoord en wil naar buiten. Soms is het alleen een blaf in de verte van de honden bij Alle en Anja, maar dan weet hij dat het onraad ook deze kant op komt. Vooruit, ik loop mee want er moeten nog een paar boodschappen gedaan worden.
Storm heeft het goed gehoord, er staat een man aan het hek. Het is de krantenman, die wij nog nooit gezien hebben. Fred bezorgt al voor 5 uur als hij met een busje langs komt. We hadden wel eens een envelop aan de brievenbus gehangen met een attentie zo met Kerst. Nu komt hij ons persoonlijk goede feestdagen wensen.
‘Hoelang bezorg je de krant al bij ons?’, vraag ik.
‘Al meer dan 12 jaar’, antwoordt hij. Dan schiet me te binnen dat hij het was die Mark op die bewuste laatste morgen van 6 maart, bijna 3 jaar geleden, moet hebben gezien. Ik vraag hem binnen en samen met Wim praten we bij een kop koffie verder.
Hij had het toen niet vertrouwd, zo vroeg in het donker nog een man met een zaklamp op ons erf, en had de politie gebeld. Die hoorden we later praten bij het hek en ze gingen weer, maar wij waren intussen wakker en misten Mark. Helaas, te laat en zijn brieven lieten aan duidelijkheid niets te wensen over.
Het was goed om even ook zijn verhaal te horen. Hij was de laatste die Mark in leven gezien heeft. Hij was onder de indruk geweest toen hij later hoorde wat er gebeurd was. En ook hij had er niets aan kunnen veranderen.
Ach… alles wat met Mark en zijn leven te maken heeft is ons dierbaar.
