Die Kerst van 1953 hadden we op de Boomgaard geen kerstboom. Het was allemaal te spannend geweest. Moeder Coba was op het laatste moment toch naar het ziekenhuis gegaan voor de bevalling van ons broertje Johan. En dat was geen gemakkelijke gebleken. Maar hij was er, ‘10 pond en een ons’, zei mama achteraf met enige trots. Maar met een moeder in het ziekenhuis… nee geen kerstboom. Dat ging niet.
Daar had de buurt wat op gevonden. Ze vonden het sneu voor Diny en mij en zo gingen wij tweeën eerste kerstdag tegen de avond naar de buren Breukink. Daar stond een mooie kerstboom en de kaarsjes gingen aan. Echte kaarsjes nog. Zij hadden ook een opoe in huis die ons voorzag van lekkers en samen zongen we kerstliedjes bij die kerstboom. De kinderen Hans, Jan en Dicky waren net wat jonger dan wij. De jongste, Joke, was er dacht ik nog niet. Dat was echt kerst.
De tweede kerstdag gingen we tegen de avond naar de buren Lettink. Daar waren de kinderen Dick, Annie, Johan en Wim van onze leeftijd. De boom was mooi, de kaarsjes mochten aan en er was lekkers. Nee hier werd niet gezongen maar was het toch gezellig met elkaar.
Zo werd eergisteren de verjaardag van Johan op de Boomgaard gevierd. Het was heel gezellig vertelden ze. We hopen er met een volgende verjaardag weer bij te zijn. Joke is dan aan de beurt.
Intussen zit de eerste Kerstdag er weer op en ik moet zeggen dat het een mooie dag was. ’s Morgens naar de Schepershof waar Wim, die voor het eerst na zijn hersteloperatie weer present was, met open armen ontvangen werd.
’s Middags waren we uitgenodigd bij Jan en Ria die pas de 2e Kerstdag samen met hun hele gezin in Groningen bij elkaar komen. Wij brachten de mosterdsoep van Wim mee. Rick was er ook bij, die kon het lopend af. Al met al een ontspannen 1e Kerstdag.
Straks komen Gerhard en Judith deze kant op en .. ja ook Rick..
Foto: De bekende foto van een onderonsje van Johan met moeder Coba die de bussen aan het wassen is