Er komt een man binnen….

‘Hoe gaat het’, vraag ik. ’Goed en niet goed’, antwoordt mijn Marokkaanse taalmaatje. ‘Niet goed door warmte’, zegt ze nog. ‘Mijn auto is niet warm, ik heb airco’, stel ik haar gerust. Ik wapper wat met m’n handen. Het blijft handen- en voetenwerk. Vorige week had ik al aangekondigd dat we samen op stap zullen gaan en ik ben benieuwd of ze wel mee wil. Eén van haar dochters is er als ik kom en warempel er zijn geen bezwaren dit keer. En zo ga ik dan op pad, gearmd met een Marokkaanse in witte lange kleding mèt hoofddoek en een tatoeage op haar kin. Ik zal haar toch eens vragen waar dat voor is.
Ik maak er een mooi ritje van en we komen uiteindelijk bij Kringloopwinkel het Goed terecht. Op ons rondje door de winkel trekt ze me ineens aan de arm en fluistert:’Marokkaanse vrouw’. En inderdaad is het een jonge Marokkaanse mèt hoofddoek die meehelpt in de winkel. Ik krijg mijn maatje zelfs mee het café in waar op dat moment niemand zit. We gaan aan de thee en koffie, heel gezellig. Ze lijkt ontspannen. Ineens voel ik haar verstijven…. er komt een man binnen. Die gaat echter in een hoekje zitten en ze ontspant weer. Bij de uitstalling van alle keramiek en glazen voorwerpen kijkt ze vooral naar de gouden randjes, maar nee die hoeft ze niet. Ze vindt nog wel een prachtige grote platte schaal. Voor couscous.. en vlees.. voor bezoek. Ze tikt er een paar keer vakkundig tegenaan om eventuele breuk uit te sluiten. Uiteindelijk gaat ze heel tevreden met die mooie schaal naar huis. Bij de uitgang komt net iemand met een scootmobiel naar binnen. Ze stoot me opnieuw aan: ’Krijg ik ook’. Ik ben benieuwd. Ze loopt slecht, kan niet meer fietsen vanwege de tia die ze gehad heeft. Maar of die scootmobiel er komt in deze tijd van bezuiniging…?
Maar ik merk dat ze blij is met ons uitje en de afwisseling in haar bestaan. ‘’ Het zou goed zijn om Nederlands te praten met je kinderen’, stel ik haar voor. ‘Ja, Karima doet’, zegt ze.