‘Wat ben jij aan het doen? Je trekt wel heeel rare gezichten?’, klinkt het naast Wim in het zwembad. Ik schiet in de lach. Dat is mij allang bekend. Als hij ergens mee bezig is of het nou een schroef indraaien of een doekje uitwringen is, hij trekt er altijd een kop bij of iets heel veel moeite kost.
Hij heeft het van geen vreemde. Moeder Siet deed net zo. Ik zie haar nog een dweil uitwringen met een gezicht erbij of ze iemand de nek aan het omdraaien was. Erfelijk belast dus.
Bij zijn broers heb ik het niet kunnen ontdekken.
Ik heb er eens even opgelet of een van onze jongens dat ook geerfd heeft maar tot nu toe heb ik bij hen geen verwrongen gezichten gezien bij enige inspanning. Indertijd ook niet bij Mark en die heb ik hier vaak aan het werk gezien.
‘Ik kan er niks aan doen’, zegt Wim. ‘Het gaat bij mij automatisch, anders kan ik nog geen spijker inslaan’. Zo ook bij de inspanningen al aqua joggend en oefenend.
Nou ja, wij kunnen er mee leven…
Foto: Zoiets ja…