Vandaag stond Lievelde in de Tom tom. Ik had een verhalenschrijf workshop bij Erve Kots. Er is vast nog veel bij te leren. En dat was zo, al was het een en ander wel bekend. De lezer moet emotie voelen, beeldend vertellen en er moet een conflict of probleem in zitten waarop een ontknoping volgt. Daar oefenden we mee. Al schrijvend ging de dag voorbij. Het bleek voor mij een eyeopener dat er twee soorten schrijvers zijn: de intuïtieve en de planmatige. Ik hoor bij de eersten, ik besefte het meteen, al zou ik ook graag een plan hebben.
We waren met 6 cursisten en onze docente Desi Leijnen. Het was een leerzame en mooie dag.
Om jullie een idee tegen over dit schrijven zal ik eerst mijn stukje van vandaag laten zien zoals ik dat gewend ben. Later dezelfde nog eens maar dan rekening houdend met de aanwijzingen.
1e stukje:
‘Je herkent haar aan haar rose neus’, zei Rob, toen hij het melkschaap samen met de Herdwicks, één Scottish Blackface en de drie Masham kruisingen bracht. Ik zag alleen haar typisch lange kale staart. En nu ligt er ’s avonds om kwart over 11 zomaar haar eerste lam. Het is donker en kan nog niet zien wat het is. Morgen maar.
Na het zwemmen die ochtend zetten we ons met de koffie op de schommelbank bij de wei en overzien de kleine kudde. Het nieuwe lam ligt er wat stilletjes bij. Ik ga er heen en inderdaad weinig leven en een blèrende moeder die haar met een pootje in de benen probeert te krijgen.
Tijd om Rob te bellen. ‘Het regent hier lammeren. Ik kan niet weg’, zegt hij. ‘Laat de natuur haar gang maar gaan. Gelukkig belt hij even later: ’Egbert komt’. Egbert de held. Ik heb intussen toch een flesje biest gemaakt. Tot mijn opluchting wil de kleine meteen drinken en zie ik haar opknappen. Dan komt Egbert, pakt de ooi bij kop en kont en probeert de spenen. Niks mis mee. Wat een dom lam. Egbert laat het lam aan de ene speen drinken en daarna aan de andere. Dat moet ze toch kunnen onthouden! Afwachten maar…