Hetty Site

Even terug in de tijd….

Op de begrafenis van moeder van der Kolk sprak ik verscheidene nichten en neven van de van der Kolk-, maar ook van de familie van moeder van der Kolk… Sietje de Bruin. Dieneke is de oudste dochter van Bé de Bruin, de 10 jaar jongere broer van moeder Siet en met haar had ik het erover dat er zo weinig foto’s zijn van hun voorouders. Je hoort wel vertellen over opa en opoe de Bruin maar je hebt geen idee hoe die er uit zagen.
Maar Dieneke beloofde haar foto’s nog eens na te kijken en wist haast zeker dat er nog wat te vinden zou zijn.
En vanmorgen kwamen er een aantal binnen. Het was lastig om ze te delen en ik moest ze afdrukken, scannen en opslaan. Dat werd niet geweldig. Even een mailtje naar Henk Braakhekke en een veel duidelijker versie kwam onze kant weer op. Hiervoor dank!

Tja… en dan begin ik maar met moeder Siet met de kinderwagen. Wim wierp één blik op de foto en meldde:’Dat is moeder met Piet’. Dan moet het een foto uit de oorlog zijn, omstreeks 1944, want Piet is van 14 maart 1943. Echt een plaatje uit grootmoeders tijd, vind je niet? Bij nader inzien twijfelen we wie het is, want het kan net zo goed Wim zijn en misschien zelfs Henry.
Die kinderwagen heeft al heel wat beleefd. In de meidagen van 1940 moest de Hattemer bevolking, in elk geval vrouwen en kinderen, geëvacueerd worden. Dat was meen ik in verband met de IJsselbrug die gebombardeerd kon worden. Dat betekende dat moeder Siet met Wim in diezelfde kinderwagen naar Wezep liep, samen met heel veel andere vrouwen en kinderen. Ze vertelde wel eens dat die kinderwagen zo volgepakt was met spullen dat Wim, die toen net 4 maanden was, er nog maar net boven in paste. Ze zou ondergebracht worden bij een vrijgezelle man. Dat leek haar niks en ze kreeg toen een andere plek toegewezen.
Deze zelfde kinderwagen ging zelfs later mee naar ‘de’ bos zoals Wim dat lang bleef zeggen. Op zondag onder kerktijd pakte hij daar Ben en Henry in en ging alvast naar de Koeweg richting het bos bij Molecaten alwaar de rest van het gezin zich later bij hen voegde. Nee Piet moest mee naar de kerk. Die kon je daar nog even niet bij hebben. Piet zat nergens mee. Wanneer er gezongen werd ging hij achterstevoren zitten en dirigeerde de rest van de gemeente die er achter zat. Die muziek zat er bij de van der Kolk-jongens al vroeg in.
Er wordt bij familiegelegenheden nog wel eens verteld dat er zondagsmorgens vroeg al een orkest samengesteld werd op het bovenhuis in de Gasthuissteeg. Wim met de trombone van pa, Piet met de stofzuigerslang om de schouder waar hij mee kon toeteren, Henry had de potdeksels en Ben ging voorop met het vaandel, dat bestond uit de bezem met een dweil erover. Ik vroeg dan wel eens:’Kwamen ze dan niet heel gauw uit bed?’ ‘Welnee… papa was doof en moeder liet zich ook niet zien’.

[i]Wims mother with pram in the 40ties in Hattem. It might be Wim in it but we’re not sure. That pram made a lot of km. In May 1940 the women and children from Hattem had to evacuate and Mother Siet walked with it to Wezep about 8 km from Hattem. The pram was full of stuff and Wim on the top of it.
Lateron on sunday morning Wim did the washing up and took his little brothers Henry and Ben in the pram to take them into the wood nearby. No… not brother Piet. He used to be a very busy boy. He had to go to church with mum and dad. While singing he started directing the people behind. After church mum and dad with Piet joined the other children and enjoyed nature in the neighbourhood of Hattem.[/i]

Even terug in de tijd….

‘Zö’w nog effen?’ We hebben lekker uitgeslapen, ontbijtje achter de kiezen, een rondje met de honden en straks gaan we de voorjaarstuinen van de Wildenborch nog bezoeken. Maar eerst willen we even kijken of Riek Poesse thuis is. Ze is al op leeftijd maar in de tijd dat wij op De Haar woonden is ze daar vaak geweest en wij zijn benieuwd naar haar herinneringen, want deze dame op leeftijd is nog bijzonder helder van geest.
Nou vooruit, efkes kan nog wel. Wim en Ben vermaken zich wel zolang. Ze komt net terug uit de Walburgkerk als we bij haar huis aankomen. Ze wordt netjes gehaald en gebracht. Nee ze herkent in ons de kleine meisjes van toen niet meer al heeft ze Diny nog wel eens weer gezien.
We krijgen van haar een ander beeld van onze moeder Coba dan we tot nu toe hadden, maar ik denk dat ze net in de tijd na de oorlog toen vader Hendrik Jan overleed en ons broertje doodgeboren werd, in Engeland zat als een soort au pair. Anderen gingen naar Engeland en Canada hun liefje achterna, vertelt ze, maar zij ging een jaar voor kinderen zorgen in Engeland en wat later ging ze mee naar Washington. Toen ze op de Haar kwam meehelpen met het vullen van de fornuispot en door opoe getrakteerd werd op koffie, was mama waarschijnlijk al uit het dal gekropen. Ze weet nog precies hoe opoe de koffie zette. Ze beschrijft een beeld van mama als een sterke vrouw die voor een paar oudjes en twee kinderen moest zien te zorgen en dat heel goed deed. Een elk geval een iets ander beeld dan dat van tante Hermien die juist die moeilijkste tijd beschreef.
Riek vertelt heel beeldend over haar leven dat bestond uit zorgen voor…. heel veel. Haar ouders, kinderen in een kindertehuis, een paar pleegkinderen en nu heeft ze nog een paar cavia’s waarvan ze de zorg maar slecht uit handen kan geven. Nu op haar 88e vindt ze het maar moeilijk om straks aan de overkant in ‘de Koektrommel’ te moeten gaan wonen. Zo noemt ze de verzorgingsflat die vlakbij staat en er inderdaad als een hoge trommel uitziet. Ze geniet van ons bezoek en als we uiteindelijk weer naar huis gaan zijn we een uur verder….
Ja hoor… je mag een foto maken… als ik er zelf ook maar eentje krijg, voegt ze er aan toe.